Τον 5ο αιώνα π.Χ., περίπου 11.000 άνθρωποι εργάζονται στη μεταλλουργική περιοχή της Λαυρεωτικής για να παράγουν 20.000 κιλά αργύρου ετησίως.
Το 1864 Ιδρύθηκε η Γαλλική Εταιρεία (από τον Σερπιέρη και Έλληνες μετόχους) και το 1867 παίρνει την πρώτη άδεια εκμετάλλευσης των αρχαίων σκωρίων (και όχι μόνο) της περιοχής από το Ελληνικό Κράτος.
Το 1873 η Γαλλική Εταιρεία χωρίζεται σε δύο, την “Ελληνική Εταιρεία Μεταλλουργείων Λαυρίου (Ε.Ε.Μ.Λ)” (1873 – 1917) και την εταιρεία “Μεταλλεία Καμαρίζης” (1873 – 1875).
Το 1875 ιδρύεται η «Γαλλική Εταιρεία Μεταλλείων Λαυρίου» (1875 – 1981), η οποία ουσιαστικά είναι υπεύθυνη για την αναβίωση της εκτεταμένης μεταλλευτικής δραστηριότητας στη Λαυρεωτική και για την ίδρυση των οικισμών Πλάκα και Καμάριζας το 1880.
Η ομάδα περπάτησε στις στοές από συμπαγή βράχο και ένα λασπώδες έδαφος προτού να φτάσει στα πλημμυρισμένα τμήματα αυτού του ορυχείου. Αυτό το σημείο ήταν το πιο δύσκολο μέρος καθώς το νερό έφτανε στην μέση και το πόδι βυθίζεται στην λάσπη. Τους δύτες βοήθησαν μέλη της αποστολής όπου περπάτησαν μέσα στο νερό για περίπου 120 μέτρα μεταφέροντας τον απαραίτητο καταδυτικό εξοπλισμό.
Οι δύτες κολύμπησαν στη συνέχεια για άλλα 30 έως 40 μέτρα μέχρι να βυθιστούν πλήρως. Oι δύτες διείσδυσαν 70 μέτρα υποβρυχίως μέχρι να φτάσουν στο τέλος του θαλάμου. Μίτο έχει τοποθετηθεί σε όλη την υποβρύχια διαδρομή.
Η ομάδα έχει επισκεφτεί το Ορυχείο 145 δυο φορές και πραγματοποίησε ισάριθμες καταδύσεις. Η πρώτη ήταν στις 7 Σεπτεμβρίου του 2019 ενώ η δεύτερη ήταν στις 9 Μαΐου του 2020.
Η ορατότητα του νερού στο ορυχείο ήταν μέτρια στην αρχή και βελτιώθηκε καθώς η κατάδυση προχώρησε περαιτέρω. Η θερμοκρασία του νερού ήταν στους 15 βαθμούς Κελσίου. Το ίζημα που δημιουργήθηκε από την εκπνοή των φυσαλίδων και την κίνηση των δυτών ήταν ήπιο.