Για δεύτερη συνεχόμενη φορά σε λίγες ημέρες, οι διεθνείς παίκτες των ομάδων-μελών της Ευρωλίγκας επέλεξαν τις συλλογικές υποχρεώσεις τους λόγω της οικονομικής δέσμευσής τους και απουσίασαν από τα εθνικά συγκροτήματα.
Προφανώς, η λύση στο αδιέξοδο της διαμάχης της Ευρωλίγκας με την παγκόσμια ομοσπονδία δεν είναι η τιμωρία των διεθνών παικτών που είναι δεσμευμένοι με συμβόλαια.
Ο… διασυρμός του ευρωπαϊκού μπάσκετ, όμως, καλά κρατεί. Αρχίζει από την αλαζονική στάση και την επίδειξη ισχύος που έχει η Ευρωλίγκα και ολοκληρώνεται στην παθητική και… περίεργη στάση του θεσμικού φορέα του αθλήματος, παγκοσμίως. Σε κανένα άλλο ομαδικό άθλημα, μια «ιδιωτική» διοργάνωση δεν «κουνά το δάχτυλο», όχι στην ομοσπονδία της ηπείρου, αλλά στην παγκόσμια ομοσπονδία.
Οι κωμικοτραγικές καταστάσεις που θα δημιουργηθούν στο δεύτερο «παράθυρο» των προκριματικών, αποτυπώνονται στο παιχνίδι Βουλγαρίας-Φινλανδίας, καθώς η Μπαρτσελόνα επιτρέπει τη συμμετοχή του Σάσα Βεζένκοφ στους γηπεδούχους, αλλά όχι και του Πέτερι Κοπόνεν στους φιλοξενούμενους.
Στον αγώνα Ρωσίας-Γαλλίας, η ΤΣΣΚΑ Μόσχας «άναψε πράσινο» σε δύο Ρώσους παίκτες της να αγωνιστούν και αντίθετα δεν επέτρεψε σιωπηρά στον Γάλλο πλέι μέικερ Νάντο ντε Κολό. Η Φενέρ επιτρέπει στους Τούρκους διεθνείς παίκτες να παίξουν στα προκριματικά για να μη χαρακτηριστεί «προδότης» της εθνικής ομάδας και εφαρμόζει αντίθετη τακτική για τους Σλούκα, Κάλινιτς, και Ντατόμε.
Το «θέατρο του παραλόγου» θα σταματήσει μόνο αν υπάρξουν αμοιβαίες υποχωρήσεις και αλληλοσεβασμός των ιθυνόντων στις δύο διοργανώσεις, έστω κι αν οι εθνικές ομάδες ουδέποτε πρέπει να μπουν στον ίδιο «παρονομαστή» σύγκρισης και προτίμησης με τη διασυλλογική διοργάνωση.
