Απάντηση της κ. Μαρίας Παπαμιχάλη στην αντίδραση της δημοτικής παράταξης που μέχρι πρόσφατα ήταν μέλος της και το περιεχόμενο της οποίας δημοσιεύθηκε χθες στον «Νεολόγο». (link: https://neologosattikis.gr/culture/3688-apantisi_stin_paraitisi_papamixalh
Απάντηση,
με θυμό, «θα έπρεπε να ντρέπεστε»
- με κριτικό χαρακτήρα, «ο ρόλος της αντιπολίτευσης δεν μπορεί να είναι διακοσμητικός»
- με διαπιστωτικό πνεύμα, «είστε εκπρόσωποι της ανεπάρκειας»
- και με …διακριτικό σαρκασμό προς τον επικεφαλής της πρώην παράταξής της κ. Ισίδωρο Μάδη για έλλειψη γνώσης των προβλέψεων του άρθρου 54 του νόμου 3852/2010. (Καλλικράτης)
Η κ. Μαρία Παπαμιχάλη –πρώτη σε σταυρούς δημοτική σύμβουλος στον συνδυασμό «Αλλάζουμε Μαζί» στις εκλογές του Μαΐου 2014- όπως ήδη γνωρίζουν οι αναγνώστες του «Ν» υπέβαλε προ ημερών την παραίτησή της από το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Παιανίας (link: https://neologosattikis.gr/culture/3683-dimos-paianias_paraitisi_papamixali και ταυτόχρονα ανάγγειλε την αποχώρησή της από την παράταξη.
Η δήλωσή της είχε ένα σαφή, αξιόμαχο σκεπτικό και δεδομένου ότι αποχώρησε παραδίδοντας τη θέση της στον συνδυασμό με τον οποίο εκλέχθηκε, η επιλογή της, ακριβώς γι’ αυτό το λόγο, δεν προσφέρεται για σύνδεση, κάθε άλλο μάλιστα, με προσωπικά, ιδιοτελή κίνητρα.
Όμως, η παράταξη του κ. Ι. Μάδη είχε άλλη αντίληψη για την παραίτηση της κ. Μαρίας Παπαμιχάλη. Στην ανακοίνωση που εξέδωσε διαφαίνεται προσπάθεια απαξίωσης των λόγων που επικαλείται η κ. Μ. Παπαμιχάλη και εμμέσως πλην σαφώς επιχειρεί σε αυτοδιοικητικό επίπεδο να υποβαθμίσει τη σημασία της αποχώρησης της από το Δημοτικό Συμβούλιο.
Ακολουθεί η απάντηση της κ. Μαρίας Παπαμιχάλη:
«Διαβάζοντας την ανακοίνωση που εξέδωσε η δημοτική κίνηση της οποίας αποτέλεσα μέλος, δεν εξεπλάγην, δεν πικράθηκα, αντιθέτως δικαιώθηκα για την επιλογή μου. Την επιλογή μου να διαχωρίσω τη θέση μου από ανθρώπους που δε σέβονται μια πολιτική επιλογή, (που δε σέβονται γενικότερα) που κατηγόρησαν εμένα για έλλειψη αυτοκριτικής αλλά απέφυγαν να κάνουν οι ίδιοι τη δική τους, που απέφυγαν να ευχαριστήσουν έναν πρώην συνάδελφο για την προσφορά του, που τόλμησαν να στηλιτεύσουν την αδυναμία ενός ανθρώπου να παρευρεθεί στις συναντήσεις που οργανώθηκαν καθώς και σε δημοτικά συμβούλια την στιγμή που υπέφερε από προβλήματα υγείας, να διαχωρίσω τη θέση μου από τη μικρότητα και τη μιζέρια, αλλά και τον εγωκεντρισμό και την ανωριμότητα.
Εξέφρασαν τη λύπη τους για τους λόγους που με οδήγησαν στην απόφαση μου, παρέλειψαν όμως να μας πουν τι θα κάνουν από δω και πέρα για αυτούς τους λόγους.
Δήλωσαν απορημένοι και έκπληκτοι, λες και δεν ήξεραν τίποτα, όταν λίγες μέρες πριν ανακοινωθεί η απόφαση μου είχα δια ζώσης συνάντηση και με τον επικεφαλής και με συνάδελφο μου δημοτικό σύμβουλο.
Δεν δίστασαν να πουν ψέματα πως με βοηθούσαν στην στοιχειοθέτηση και ανάδειξη θεμάτων και ανέφεραν την ενέργεια του προέδρου του δημοτικού συμβουλίου να μου αφαιρέσει το λόγο, σαν να την επικροτούν, «νομιμοποιώντας» την με την αναφορά τους σε αυτήν και αυτοαναιρήθηκαν για το γεγονός πως τότε, για «τα μάτια του κόσμου» προφανώς, την είχαν καταγγείλει.
Αναφέρθηκαν στο θέμα της σχολικής επιτροπής, στην οποία συμμετείχα ως μέλος και που για τις συνεδριάσεις της οποίας δεν είχα έγκαιρη, πλήρης (και πολλές φορές καθόλου ενημέρωση), κάτι που είχα επισημάνει επανειλημμένα και στον κ. Δήμαρχο και στον επικεφαλής και σε συναδέλφους αλλά και στην υπεύθυνη για την ενημέρωση των μελών των σχολικών επιτροπών, δημοτική υπάλληλο.
Και αυτό το γνώριζαν.
Αλλά δεν το ανέφεραν.
Όταν δε, τα προαναφερόμενα προβλήματα υγείας με εμπόδιζαν να παρίσταμαι, είχα την συναίσθηση της ευθύνης να παραιτηθώ για να μην δημιουργήσω πρόβλημα στην εκπροσώπηση της παράταξης στην επιτροπή.
Ούτε αυτό το ανέφεραν, ή το ανέφεραν όπως τους συνέφερε. Κατά το δοκούν.
Εκτέθηκαν ανεπανόρθωτα όταν βιάστηκαν να χλευάσουν το γεγονός πως αποδέκτης στην επιστολή παραίτησης μου ήταν ο Δήμαρχος. Τους προκάλεσε μάλιστα έκπληξη που μετά την πολυετή μου ενασχόληση με την τοπική αυτοδιοίκηση δεν γνωρίζω τα θεσμικά. Παραθέτω το άρθρο 54 του νόμου 3852 (Καλλικράτης) του 2010:
Άρθρο 54
Παραίτηση αιρετών
Η παραίτηση των δημοτικών συμβούλων, των συμβούλων των δημοτικών ή τοπικών κοινοτήτων και των εκπροσώπων των τοπικών κοινοτήτων υποβάλλεται εγγράφως στον οικείο δήμαρχο και γίνεται οριστική, αφότου ο δήμαρχος την αποδεχθεί ή μετά την παρέλευση ενός μηνός από την κατάθεση της σχετικής δήλωσης στο πρωτόκολλο.
Μάλλον οι ψηφοφόροι σας θα πρέπει να εκπλαγούν που δεν έχετε γνώση του 3852 και όχι εσείς.
Όσο για τον πρωταγωνιστικό ρόλο τον οποίον αρνείστε εντελώς απροκάλυπτα να δεχτείτε, (αν σας φοβίζει τόσο πολύ να πρωταγωνιστείτε, απορώ γιατί επαναδιεκδικείτε την εμπιστοσύνη της κοινωνίας), θα έπρεπε να γνωρίζετε πως είτε το θέλετε είτε όχι και η δική σας δουλειά θα κριθεί σε τέσσερα χρόνια ακόμα και αν δεν είστε εκ νέου υποψήφιοι.
Δυστυχώς στην τοπική αυτοδιοίκηση η αντιπολίτευση είναι είδος σε ανεπάρκεια και εσείς είστε τρανοί εκπρόσωποι της ανεπάρκειας αυτής, αφού οι περισσότεροι εκ των αιρετών, είτε δεν ασχολούνται καθόλου με τα αντιπολιτευτικά τους καθήκοντα είτε η ενασχόλησή τους είναι τυπική μέχρι να έρθει ξανά η ώρα της κάλπης.
Η εμπλοκή με τα κοινά δεν σημαίνει απαραίτητα εκλογή.
Ο ρόλος της αντιπολίτευσης σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να είναι διακοσμητικός ή απλώς επικριτικός απέναντι στους εκλεγμένους άρχοντες. Αντίθετα πρέπει να είναι δημιουργικός και κατ επέκταση πρωταγωνιστικός, αναλαμβάνοντας πρωτοβουλίες και καταθέτοντας προτάσεις προς το συμφέρον της κοινωνίας που υπηρετούν.
Αυτό δεν ισχύει μόνο για όσους εκλέχθηκαν, έστω και στην αντιπολίτευση, αλλά και για όλους όσους ήταν υποψήφιοι.
Όταν κάποιος θέλει να ασχοληθεί με τα κοινά μπορεί να το κάνει χωρίς απαραίτητα να είναι εκλεγμένος. Μπορεί να συμμετέχει στα δημοτικά συμβούλια να καταθέτει τις προτάσεις του, να κρίνει είτε θετικά είτε αρνητικά τις κινήσεις των συμβουλίων αυτών και να ενημερώνει και τους συμπολίτες του που δεν κάνουν κάτι αντίστοιχο.
Πείτε μας πόσα από τα στελέχη σας ακολουθούν αυτό το δόγμα;
Πρέπει κάποια στιγμή να αντιληφθούμε όλοι μας ότι στη δημοκρατία η ενασχόληση με τα κοινά δεν είναι απλώς δικαίωμά μας αλλά υποχρέωσή μας ώστε να μπορούμε να προσφέρουμε και να κρίνουμε.
Στην αντίθετη περίπτωση δεν δικαιούμαστε να έχουμε καμία απαίτηση από τους εκλεγμένους άρχοντες.
Και εν πάση περιπτώσει μια δημοτική παράταξη, η οποία ψηφίζει εν τέλει αυτά που στηλιτεύει, δεν δικαιούται να «κουνά σε εμένα το δάχτυλο», όταν σε όλη μου τη ζωή, υπερασπιζόμουν με σθένος τα πιστεύω μου και αναλάμβανα το οποιοδήποτε κόστος για αυτά.
Θα έπρεπε να ντρέπεστε!»
Μαρία Παπαμιχάλη
