Από εξαγγελίες, τίτλους και επικεφαλίδες όπως “Ενιαίο Αναμορφωμένο Εκπαιδευτικό Πρόγραμμα” (ΕΑΕΠ) στο χώρο της παιδείας πάμε καλά, στο περιεχόμενο τους σκοντάφτουμε….. Κατά τα φαινόμενα και σύμφωνα με την ανάρτηση των οργανικών κενών για την περιοχή ευθύνης της διεύθυνσης πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης ανατολικής Αττικής, τα Σχολεία που ανήκουν στο “Αναμορφωμένο Εκπαιδευτικό Πρόγραμμα” κι εφέτος θα μείνουν χωρίς οργανικές θέσεις ειδικοτήτων.
Για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος του προβλήματος, αρκεί η επισήμανση ότι για να λειτουργήσουν τα συγκεκριμένα σχολεία στις ώρες της γυμναστικής, χρειάζονται δύο γυμναστές με πλήρες ωράριο και κάποιες ώρες από τρίτο και για τις ώρες των αγγλικών δύο εκπαιδευτικοί με πλήρες ωράριο για κάθε σχολική μονάδα.
Οι δάσκαλοι αυτοί δεν υπήρχαν στην σχολική περίοδο που έληξε προ ημερών και βέβαια δεν θα υπάρξουν και στην επόμενη. Εύλογα, ο Σύλλογος των εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης “Α. Δελμούζος” με ανακοίνωσή του –υπογράφεται από τους κ.κ. Σάββα. Σεχίδη και Γιώργο Καρρά, Πρόεδρο και Γεν. Γραμματέα αντίστοιχα-αναδεικνύει το πρόβλημα και ζητάει το αυτονόητο:
να γίνει άμεσα σύσταση οργανικών θέσεων για όλες τις ειδικότητες που εργάζονται στα σχολεία με ΕΑΕΠ
Αναφέρεται -μεταξύ άλλων- στην σχετική ανακοίνωση:
«Είναι ανήθικο το Υπουργείο Παιδείας να υποχρεώνει σε διετή παραμονή στην οργανική θέση κάθε εκπαιδευτικό για να δικαιούται μετάθεση ( και σε τριετή μέχρι πέρυσι), υποτίθεται για το καλό των σχολικών μονάδων και από την άλλη να μην δημιουργεί οργανικές θέσεις στα σχολεία ΕΑΕΠ και κάθε χρόνο να καλύπτονται οι θέσεις από μετακινούμενους εκπαιδευτικούς ειδικοτήτων, συχνά και από τη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση, οι οποίοι φτάνουν συνήθως μετά την έναρξη της σχολικής χρονιάς.
Αλήθεια σε αυτή την περίπτωση ποιος παιδαγωγικός σκοπός εξυπηρετείται κατά το υπουργείο και πόσο βοηθάει το σωστό προγραμματισμό των σχολικών μονάδων, αλλά κυρίως τη συνέχιση του εκπαιδευτικού έργου ειδικά στο μάθημα των αγγλικών, όταν δεν υπάρχει καν εγχειρίδιο σχολικό για τις τάξεις Α και Β. Ποια αντιμετώπιση έχουν οι μεγαλύτερες σχολικές μονάδες της χώρας (12/θεσια και πάνω) και χιλιάδες μαθητές που φοιτούν σ’ αυτά. Εκατοντάδες εκπαιδευτικοί ειδικοτήτων που αγωνιούν και προσπαθούν να βρεθούν κοντά στις οικογένειες τους και στον τόπο κατοικίας τους, εν μέσω οικονομικής κρίσης και με την τιμή των καυσίμων στα ύψη, να τοποθετούνται σε μακρινά σχολεία για τους ίδιους και μετά από τρεις μήνες να τοποθετούνται στα παραπάνω σχολεία συνάδελφοι με λιγότερα μόρια, χωρίς μάλιστα να υπάρχει κάποιο οικονομικό όφελος για το κράτος, που έστω θα δικαιολογούσε όλα τα παραπάνω. Το πιο σημαντικό βέβαια συμπέρασμα των παραπάνω είναι ότι η εκπαιδευτική πολιτική στην Ελλάδα «χαράσσεται στο πόδι» και κυρίως πώς θα μπορέσουμε να απορροφήσουμε κάποια κονδύλια μέσω ΕΣΠΑ χωρίς να υπάρχει μακροχρόνια σχεδίαση προς όφελος των μαθητών.»
