Σημείο προς σημείο η απάντηση της εταιρείας “Κάντζα Εμπορική Α.Ε.” στο περιεχόμενο της αρνητικής γνωμοδότησης του Δημοτικού Συμβουλίου Δήμου Παλλήνης για την πρόταση πολεοδόμησης ως Περιοχής Οργανωμένης Ανάπτυξης Παραγωγικών Δραστηριοτήτων (Π.Ο.Α.Π.Δ.) του Κτήματος «Καμπά» στην περιοχή Κάντζα της Δημοτικής Ενότητας Παλλήνης.Ο εκπρόσωπος της εταιρείας συμμετέχοντας στην συνεδρίαση της Επιτροπής Ποιότητας Ζωής του Δήμου Παλλήνης που έγινε λίγες ώρες νωρίτερα από την συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου, παρουσίασε με αναλυτικό και επεξηγηματικό τρόπο τα βασικά χαρακτηριστικά της πολεοδομικής μελέτης και κυρίως, αντέκρουσε τις αναφορές που περιέχονται στην γνωμοδότηση και οι οποίες αμφισβητούν την νομιμότητα προεδρικών διαταγμάτων σχετικών με τις χρήσεις γης στην περιοχή της Κάντζας.
Βασική θέση της εταιρείας είναι ότι όλες οι πτυχές που αφορούν τις χρήσεις γης έχουν κριθεί οριστικά και αμετάκλητα μέσω του Συμβουλίου της Επικρατείας, κατά συνέπεια η γνωμοδότηση του Δημοτικού Συμβουλίου ως προς τα σημεία αυτά είναι εσφαλμένη και μη νόμιμη.
Ακολουθεί το σύνολο του περιεχομένου του υπομνήματος της εταιρείας όπως επιδόθηκε στην δημοτική αρχή του Δήμου Παλλήνης.
Α. Ως προς το ζήτημα της διατύπωσης γνώμης του Δήμου Παλλήνης προτού γνωμοδοτήσει σχετικά το ΚΕ.ΣΥ.ΠΟ.Θ.Α, η άποψη που εξέφρασε το Υπουργείο, με το με αρ. πρωτ. 15741/21.04.2015 έγγραφο του, είναι η μόνη ορθή, βρίσκει δε έρεισμα στην περ. γ της παρ. 5 του άρθρου 24 του Ν. 1650/1986, όπως ισχύει.
Και τούτο, διότι, ανεξάρτητα της σχέσης μεταξύ ΚΕΣΥΠΟΘΑ και Δήμου Παλλήνης, ο ίδιος ο νόμος προβλέπει ότι ο οικείος ΟΤΑ οφείλει να γνωμοδοτήσει εντός δύο (2) μηνών «…από τότε που περιέρχεται στον οργανισμό αυτόν η σχετική μελέτη…».
Δηλαδή, δεν αναφέρεται η διαβίβαση προς τον οικείο ΟΤΑ της γνώμης του ΚΕΣΥΠΟΘΑ ως απαραίτητη προϋπόθεση προκειμένου να εκκινήσει η προθεσμία διατύπωσης της σχετικής γνώμης του εν λόγω ΟΤΑ.
Σε κάθε περίπτωση, στο μέτρο κατά το οποίο ο Δήμος Παλλήνης, αφενός, έχει τα κατάλληλα όργανα να εξετάσουν την προτεινόμενη πολεοδομική μελέτη και, αφετέρου, πράγματι προβαίνει σε πολυσέλιδη εξέταση αυτής, οποιαδήποτε «ένσταση» περί «πρόωρης διατύπωσης γνώμης» είναι αλυσιτελής.
Ο ισχυρισμός, λοιπόν, ότι χωρίς τη γνώμη του ΚΕΣΥΠΟΘΑ δήθεν καθίσταται μη εφικτή η άσκηση της γνωμοδοτικής αρμοδιότητας εκ μέρους του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Παλλήνης καταρρίπτεται από την ίδια την προαναφερθείσα εισήγηση, η οποία προβαίνει σε αναλυτικό έλεγχο.
Β. Όπως γίνεται παγίως δεκτό, οι διοικητικές πράξεις συμπεριλαμβανομένων των κανονιστικών πράξεων, έχουν τεκμήριο νομιμότητας.
Σύμφωνα δε με το τεκμήριο αυτό, τα διοικητικά όργανα δεν δύνανται να προβαίνουν σε παρεμπίπτοντα έλεγχο της νομιμότητας των πράξεων αυτών, εκτός εάν αυτό ρητώς προβλέπεται στην κείμενη νομοθεσία (βλ. Σπηλιωτόπουλο Επ., Εγχειρίδιο Διοικητικού Δικαίου, Τόμος 1, 14π Έκδοση, Νομική Βιβλιοθήκη, παρ. 102).
Ωστόσο, γίνεται δεκτό ότι το τεκμήριο νομιμότητας δεν έχει πλήρη εφαρμογή στις κανονιστικές πράξεις της διοίκησης υπό την έννοια ότι, με αφορμή οποιοδήποτε ένδικο βοήθημα, επιτρέπεται ο παρεμπίπτων έλεγχος της νομιμότητας και του κύρους τους από τα δικαστήρια (βλ. ό.π. Σπηλιωτόπουλο, παρ. 103).
Συναφώς, όπως αναφέρεται και στην προαναφερθείσα Εισήγηση, έχει κριθεί ότι η δυνατότητα αυτή παρεμπίπτοντος ελέγχου των κανονιστικών πράξεων της διοίκησης αφορά αποκλειστικά και μόνο τα δικαστήρια και ουδόλως αφορά σε αρμοδιότητα διοικητικών οργάνων, όπως είναι κάθε όργανο του Δήμου Παλλήνης (βλ. ΣτΕ Ολ. 3839/2009).
Μάλιστα, στο πλαίσιο αυτό, το Συμβούλιο της Επικρατείας έχει κρίνει πως «τα αρμόδια όργανα της Διοικήσεως […], είναι δυνατόν, εάν θεωρήσουν προδήλως αντισυνταγματικές [νομοθετικές διατάξεις], να αρνηθούν την εφαρμογή τους, της σχετικής κρίσεως της Διοικήσεως τελούσης, βεβαίως πάντοτε, υπό την εγγύηση του δικαστικού ελέγχου» (βλ. ΣτΕ 1805/2008, σκέψη 6).
Συνεπώς, τα διοικητικά όργανα, όπως είναι όλα τα όργανα του Δήμου Παλλήνης, μπορούν να αρνηθούν την εφαρμογή μόνον προδήλως αντισυνταγματικών διατάξεων τυπικού νόμου. Τέτοια, όμως αρμοδιότητα δεν συντρέχει στην περίπτωση των κανονιστικών πράξεων της διοίκησης.
Ως προς τις τελευταίες θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι επιτρέπεται ο παρεμπίπτων έλεγχος νομιμότητας μόνον τυχόν άκυρων (ανυπόστατων) τέτοιων πράξεων. Εντούτοις εν προκειμένω ουδόλως συντρέχει τέτοια περίπτωση.
Σύμφωνα, λοιπόν, με τα προαναφερθέντα -πολλά εκ των οποίων αποδέχεται και η προαναφερθείσα Εισήγηση- δεν είναι δυνατός ο παρεμπίπτων έλεγχος των ΠΔ που αφορούν την προκείμενη περίπτωση [βλ., ιδίως τα από 20.02.2003 (στο εξής: «ΠΔ ΖΟΕ») και από 19.10.2011 (στο εξής: «ΠΔ ΠΟΑΠΔ») ΠΔ]. Κατά το μέρος λοιπόν, ως προς το οποίο η προαναφερθείσα Εισήγηση προβαίνει σε τέτοιον έλεγχο είναι προδήλως εσφαλμένη και μη νόμιμη.
Γ. Σε κάθε περίπτωση, με την προαναφερθείσα Εισήγηση, κατ’ ουσίαν, διατυπώνεται η άποψη ότι:
α) το ΠΔ ΠΟΑΠΔ δεν είναι νόμιμο, διότι ερείδεται στο μη νόμιμο ΠΔ ΖΟΕ, με το οποίο μη νομίμως καθορίζεται η επίμαχη περιοχή, ως περιοχή ΚΙ, δηλαδή ως περιοχή εγκατάστασης δευτερογενούς και τριτογενούς τομέα, διότι η επίμαχη περιοχή δήθεν είναι περιοχή γεωργικής καλλιέργειας και διότι το εν λόγω ΠΔ δήθεν δεν συνάδει με τις κατευθύνσεις του ΡΣΑ («επιχειρείται εξάπλωση της πόλης»),
β) το ΠΔ ΠΟΑΠΔ δεν είναι νόμιμο, διότι δεν τηρήθηκε η διάταξη του όρθρου 24, παρ. 2, του Ν. 2508/1997, περί ΠΕΡΠΟ.
γ) Οι παραπάνω ισχυρισμοί είναι προδήλως αβάσιμοι, προσκρούουν δε στο δεδικασμένο της με αρ. 3179/2009 ad hoc απόφασης του Συμβουλίου της Επικρατείας την οποία η Εισήγηση αναφέρει, αλλά λησμονεί να εφαρμόσει.
Είναι χαρακτηριστικό ότι όλα όσα προβάλλονται με την Εισήγηση είχαν προβληθεί στο Συμβούλιο της Επικρατείας και απορρίφθηκαν πανηγυρικά, με την προαναφερθείσα δικαστική απόφαση.
Εξάλλου, στο μέτρο κατά το οποίο διάδικοι της τότε υπόθεσης ήταν, από την μία, ο Δήμος Παλλήνης και, από την άλλη, η ιδιοκτήτρια της επίμαχης έκτασης (Κάντζα Εμπορική ΑΕ), η παραπάνω δικαστική απόφαση παράγει και δεδικασμένο από το οποίο ο Δήμος Παλλήνης απαγορεύεται να απόσχει (βλ. το άρθρο 50, παρ. 5, του ΠΔ 18/1989).
Τυχόν, λοιπόν, διατύπωση γνώμης αντίθετης προς την παραπάνω απόφαση δημιουργεί και σχετική ευθύνη τόσο του Δήμου Παλλήνης όσο και των οργάνων του, για παραβίαση δικαστικής απόφασης.
Πιο συγκεκριμένα, ως προς το ζήτημα της γεωργικής γης, το Συμβούλιο της Επικρατείας έκρινε:
«…Επειδή, ως προς την υπό στοιχείο ΚΙ περιοχή της Κάντζας που χαρακτηρίζεται ως ζώνη εγκαταστάσεων του δευτερογενούς και τριτογενούς τομέα, ο αιτών Δήμος προβάλλει ότι το προσβαλλόμενο διάταγμα είναι ακυρωτέο κατά το μέρος που αφορά την περιοχή του κτήματος Καμπά η οποία, αποτελούμενη από τους γνωστούς αμπελώνες με τυπικά χαρακτηριστικά και παραδοσιακή καλλιέργεια, είχε χαρακτηρισθεί με το υπ’ αριθ. 9/1999 πρακτικό της Νομαρχιακής Επιτροπής Χωροταξίας και Περιβάλλοντος (Ν.Ε.Χ.Ω.Π.) ως γεωργική γη υψηλής παραγωγικότητας.
Προς ενίσχυση δε του ανωτέρω λόγου ακυρώσεως ο Δήμος επικαλείται την 2675/2007 απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, με την οποία είχε ακυρωθεί η υπ’αριθμ. 28566/6321/10- 11-1999 απόφαση του Υπουργού Π Ε. ΧΩ. Δ. Ε., κατά το μέρος που αφορούσε την ένταξη της περιοχής του κτήματος Καμπά στο Γ.Π.Σ. Παλλήνης, αφού ελήφθησαν ιδιαιτέρως υπ’ όψη οι κατά το Γ.Π.Σ. Παλλήνης και ανωτέρω έγγραφο της Ν.Ε.Χ.Ω.Π. χαρακτηρισμοί της και η απορρέουσα από αυτούς ανάγκη προστασίας της.
Όπως,όμως, προκύπτει από το υπ’αριθμ. 5/2002 νεότερο πρακτικό της η Επιτροπή Ν.Ε.Χ.Ω.Π. της Αυτοδιοίκησης Ανατολικής Αττικής έκρινε ότι «το κτήμα Καμπά στη σημερινή του μορφή δεν αποτελεί πλέον γεωργική γη υψηλής παραγωγικότητας.
Εξ’ άλλου με την υπ’ αριθμ. 9424/27-2-2004 απόφαση του Υφυπουργού ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. (Δ’ 196), το κτιριακό συγκρότημα του εργοστασίου Καμπά χαρακτηρίσθηκε ως διατηρητέο και οριοθετήθηκε σχετική ζώνη προστασίας του.
Υπό τα δεδομένα αυτά, ο χαρακτηρισμός της περιοχής της Κάντζας ως ζώνης εγκαταστάσεων του δευτερογενούς και του τριτογενούς τομέα, στο πλαίσιο της συνολικής ρύθμισης που θεσπίζεται ως προς τις χρήσεις γης και τους όρους και περιορισμούς δόμησης για την ευρύτερη, εντός Ζώνης Οικιστικού Ελέγχου, περιοχή των Μεσογείων, βρίσκει έρεισμα στη διάταξη του άρθρου 183 του Κώδικα Βασικής Πολεοδομικής Νομοθεσίας, κατ’ επίκληση της οποίας μεταξύ άλλων, εκδόθηκε το προσβαλλόμενο διάταγμα. Συνεπώς, ο ανωτέρω λόγος πρέπει να απορριφθεί ως αβάσιμος..»(βλ. σκ. 11 της ΣτΕ 3179/2009).
Άλλωστε, σύμφωνα με τις αποφάσεις του Δασάρχη Πεντέλης που αναφέρονται στο σημείο Ι.α της εισήγησης του Δήμου Παλλήνης η έκταση χαρακτηρίζεται ως ανήκουσα στην παρ. 6.α του άρθρου 3 του ν. 998/1979 με την έννοια ότι, δεν είναι δασική (αυτό είναι η αρμοδιότητα του Δασάρχη) και ο σχετικός όρος «Αι γεωργικώς καλλιεργούμενοι εκτάσεις…» λειτουργεί ως τεκμηρίωση του μη δασικού χαρακτήρα.
Δεν υποδηλώνει, κατά τα άλλα, μια αξιολόγηση της γεωργικής σημασίας της έκτασης.
Τέτοια αξιολόγηση αποτελεί το παραπάνω Πρακτικό ΝΕΧΩΠ Ανατολικής Αττικής 5/15.5.2002 (δηλ. της αρμόδιας υπηρεσίας), σύμφωνα με το οποίο η έκταση (Κτήμα Καμπά), δεν αποτελεί γεωργική γη υψηλής παραγωγικότητας.
Σε κάθε περίπτωση (δηλ. ακόμα και αν γίνει δεκτό ότι η έκταση είναι γεωργική) η υποχρέωση προστασίας αφορά μόνο τη γεωργική γη υψηλής παραγωγικότητας και όχι κάθε γεωργική γη ανεξαρτήτως χαρακτηρισμού. Συνεπώς, οι διατάξεις της παρ. XV του άρθρου 2 του πδ 20.2.2003 (ΖΟΕ Μεσογείων) είναι απολύτως σύννομες.
Εξάλλου, ως προς το ζήτημα της συμφωνίας του ΠΔ ΖΟΕ με τις κατευθύνσεις του ΡΣΑ («επιχειρείται εξάπλωση της πόλης»), πρόβλημα σύγκρουσης με το ΡΣΑ θα υπήρχε, εάν με την ΠΟΑΠΔ, προέκυπτε «επέκταση της πόλης δια της δημιουργίας περιοχών κύριας ή παραθεριστικής κατοικίας» (βλ. απόφαση ΣτΕ 3184/2004, κά.).
Η ΠΟΑΠΔ δεν περιλαμβάνει χρήσεις κατοικίας και συνεπώς δεν τίθεται τέτοιο θέμα. Οι χρήσεις τριτογενούς τομέα (που περιλαμβάνει η ΠΟΑΠΔ), δεν τίθενται από το ΡΣΑ σε απαγόρευση αλλά σε απλό έλεγχο και εκσυγχρονισμό.
Οι δύο τελευταίοι όροι σημαίνουν ότι δεν πρέπει να υπάρχει ανεξέλεγκτη ανάπτυξη του τριτογενούς τομέα, και όχι ότι δεν πρέπει να υπάρχει καθόλου ανάπτυξη (κάτι που θα ήταν τελείως παράλογο σε μια μητρόπολη του μεγέθους και του ρόλου της Αθήνας που βρίσκεται άλλωστε από την εποχή έγκριση του ΡΣΑ, το 1985, σε συνεχή μεγέθυνση.
Η αναλογική ανάπτυξη των οικονομικών τομέων, και κυρίως του τριτογενούς που προσιδιάζει κατ’ εξοχήν στο μητροπολιτικό περιβάλλον, είναι αυτονόητη για λόγους όχι μόνο οικονομικούς αλλά και κοινωνικούς (αντιμετώπιση ανεργίας κλπ.).
Το δε Συμβούλιο της Επικρατείας ως το εν λόγω ζήτημα έκρινε:
«…Επειδή προβάλλεται ότι το προσβαλλόμενο διάταγμα με το οποίο συμπληρώνεται το από 22-6-1983 Π.Δ. (Δ ‘ 284) περί καθορισμού ως Ζ.Ο.Ε. ολόκληρης της εκτός σχεδίου περιοχής του Ν. Αττικής, περιέχει ρυθμίσεις, με τις οποίες επιβαρύνεται με οχληρές για το φυσικό, πολιτιστικό και ανθρωπογενές περιβάλλον χρήσεις η περιοχή στην οποία αφορά, σε αντίθεση με τους σκοπούς και τις κατευθύνσεις του Ρ.Σ.Α., χωρίς να λαμβάνεται υπ’ όψη η ανάγκη ανάπτυξης των αστικών περιοχών για την εκτόνωση των οικιστικών πιέσεων.
“Όπως όμως, αναφέρθηκε σε προηγούμενη σκέψη, με το προσβαλλόμενο Π.Δ/γμα, το οποίο ερείδεται σε μελέτη για τη χωροταξική οργάνωση της Ζ.Ο.Ε. Μεσογείων που εκπονήθηκε από το Ινστιτούτο Περιφερειακής Ανάπτυξης του Παντείου Πανεπιστημίου και του οποίου οι στόχοι εξειδικεύονται στην από 14-12-1998 εισήγηση της αρμόδιας Υπηρεσίας προς την Εκτελεστική Επιτροπή του Οργανισμού Αθήνας αποσκοπείται, όπως προκύπτει από την εισήγηση αυτή μεταξύ άλλων, ο έλεγχος και η ρύθμιση στο χώρο των σημερινών τάσεων αστικοποίησης στην περιοχή, ελαχιστοποίηση των επιβαρύνσεων του αστικού περιβάλλοντος και των γεωργοκτηνοτροφικών δραστηριοτήτων από τη λειτουργία του αεροδρομίου των Σπάτων και εξειδικεύεται και συμπληρώνεται το από 22-6- 1983 Π.Δ., με το οποίο είχε καθορισθεί ως Ζ.Ο.Ε. ολόκληρη η εκτός σχεδίου περιοχή του Ν. Αττικής, με τη θέσπιση ρυθμίσεων για την προστασία της περιαστικής γης από την άναρχη δόμηση, την προστασία των περιβαλλοντικά ευαίσθητων περιοχών και τον έλεγχο της απρογραμμάτιστης μελλοντικής ανάπτυξης της περιοχής.
Με τα δεδομένα αυτά, οι ρυθμίσεις του προσβαλλόμενου διατάγματος δεν έρχονται σε αντίθεση προς τους στόχους και τις κατευθύνσεις του Ρ.Σ.Α. και, συνεπώς, είναι απορριπτέος ως αβάσιμος ο ανωτέρω προβαλλόμενος λόγος ακυρώσεων » (βλ. σκ. 13 της ΣτΕ 3179/2009).
Μάλιστα, στο ίδιο πλαίσιο το Συμβούλιο της Επικρατείας, στην γνώμη που διατύπωσε ως προς το ΠΔ ΠΟΑΔΠ, έκρινε ότι
«…Στην παρ. 5 του άρθρου 4 του σχεδίου αναφέρονται ο συντελεστής δόμησης και η μέγιστη συνολική δομήσιμη επιφάνεια της Π.Ο.Α.Π.Δ., τα οποία διαφοροποιούνται, εν μέρει, από τα προβλεπόμενα στο από 20.2./6.3.2003 π.δ. με το οποίο εγκρίθηκε η Ζ.Ο.Ε στην περιοχή αυτή.
Συγκεκριμένα, προβλέπεται συντελεστής δόμησης 0,6 έναντι του 0,4 αλλά μικρότερη συνολική δομήσιμη επιφάνεια, διότι το 50% της έκτασης είναι κοινόχρηστοι και κοινωφελείς χώροι (βλ. σελ. 22, 23, 48 ΣΜΠΕ). Εξάλλου, διαφορετικές εν μέρει είναι και οι προβλεπόμενες στο άρθρο 5 του σχεδίου χρήσεις γης, διότι πρόκειται για δραστηριότητες μόνο του τριτογενούς τομέα ενώ προστίθεται και χρήση εμπορικών καταστημάτων (πρβλ. και σελ. 47 ΣΜΠΕ).
Εφόσον, όμως, οι πιο πάνω αποκλίσεις του υπό επεξεργασία σχεδίου από τις ρυθμίσεις της Ζ.Ο.Ε. είναι περιορισμένες και δεν μεταβάλλουν τις βασικές επιλογές της ΖΟΕ είναι περιορισμένες και δεν μεταβάλλουν τις βασικές επιλογές της ΖΟΕ, οι ρυθμίσεις αυτές του σχεδίου ευρίσκουν εξουσιοδοτικό έρεισμα στο άρθρο 24 του ν. 1650/1986, σύμφωνα με τα όσα εκτέθηκαν ειδικότερα στην παρατήρηση 7 για την έννοια και το σκοπό των εξουσιοδοτικών διατάξεων…» (βλ. ΣτΕ ΠΕ 185/2011, σκ. 27).
Από τα παραπάνω προκύπτει ότι και τα δύο ΠΔ (ΠΔ ΖΟΕ και ΠΔ ΠΟΑΠΔ) είναι νόμιμα και, επιπλέον, ότι το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο της Χώρας έχει κρίνει, με δύναμη δεδικασμένου, ότι όλοι οι περί του αντιθέτου ισχυρισμοί που προβάλλονται στην Εισήγηση είναι αβάσιμοι.
Τυχόν, λοιπόν, αποδοχή της Εισήγησης θέτει ζητήματα παραβίασης της προαναφερθείσας δικαστικής απόφασης και σχετικών ευθυνών.
β) Ως προς το ζήτημα της δήθεν εφαρμογής της διάταξης του όρθρου 24, παρ. 2, του Ν. 2508/1997, περί ΠΕΡΠΟ, πρέπει να τονιστεί ότι από το σύνολο των διατάξεων του άρθρου 24 του Ν. 1650/1986 προκύπτει ότι ο χαρακτηρισμός η οριοθέτηση και η πολεοδόμηση της ΠΟΑΠΔ γίνεται αποκλειστικά και μόνο με τις διατάξεις του άρθρου αυτού (άρθρο 24 του Ν. 1650/1986).
Οι διατάξεις δε αυτές είναι ειδικές και εφαρμόζονται αποκλειστικά για τις ΠΟΑΠΔ.
Συναφώς από το άρθρο 24 του Ν. 2508/1997 προκύπτει ότι οι διατάξεις της παρ. 2 του άρθρου αυτού εφαρμόζονται αποκλειστικό και μόνο στις ΠΕΡΠΟ, όπως αυτές προσδιορίζονται στην παρ. 1 του ίδιου άρθρου, και όχι σε όλες τις ειδικές διαδικασίες που μπορεί να φέρουν κάποια χαρακτηριστικά ίδια με τις ΠΕΡΠΟ.
Τούτο επιβεβαιώνεται:
ι) από το γεγονός ότι οι ΠΕΡΠΟ διαφέρουν ουσιωδώς από τις ΠΟΑΠΔ (για τις πρώτες προβλέπεται η έγκριση ΓΠΣ, για τις δεύτερες όχι κ.ά.)
ιι) από το γεγονός ότι οι ρυθμίσεις των ΠΟΑΠΔ (βλ. τον νόμο 2742/1999) είναι μεταγενέστερες των ΠΕΡΠΟ (βλ. τον Ν. 2508/1997), εάν λοιπόν, ο νομοθέτης ήθελε να εφαρμόζονται οι ρυθμίσεις των ΠΕΡΠΟ στις ΠΟΑΠΔ θα το όριζε ρητά
ιιι) από το γεγονός ότι το Συμβούλιο της Επικρατείας στο με αρ. 185/2011 προαναφερθέν Πρακτικό Επεξεργασίας του ΠΔ ΠΟΑΠΔ, έκρινε ότι δεν εφαρμόζεται, εν προκειμένω, το άρθρο 24 του Ν. 2508/1997.
Δ. Αναφορικά με την παρ. ΙΙα της εισήγησης ως προς τις δημόσιες εκτάσεις που περιλαμβάνει η οριοθετηθείσα ΠΟΑΠΔ σημειώνεται ότι κάθε Πολεοδομική Μελέτη, και συνεπώς και η παρούσα, περιλαμβάνει τόσο ιδιωτικές όσο και δημόσιες εκτάσεις (σημειώνουμε επί του προκειμένου ότι οι ΠΟΑΠΔ δεν επιβάλλεται να γίνονται σε συνεχείς μη διακοπτόμενες από δρόμους κλπ. εκτάσεις όπως σε άλλες περιπτώσεις οργανωμένων υποδοχέων-πχ. ΠΕΡΠΟ).
Η Πολεοδομική Μελέτη περιλαμβάνει τις ιδιωτικές εκτάσεις που έχουν χαρακτηριστεί ως ΠΟΑΠΔ (315.172,90 μ2) και δημόσιες κοινόχρηστες εκτάσεις (υφιστάμενους δρόμους) που παρεμβάλλονται μεταξύ των ιδιωτικών και έχουν εμβαδόν 76.712,94 μ2.
Οι δημόσιες κοινόχρηστες εκτάσεις ενσωματώνονται στην προς πολεοδόμηση έκταση για λόγους πολεοδομικού και κυκλοφοριακού εξορθολογισμού τόσο της εσωτερικής οργάνωσης της πολεοδομούμενης περιοχής όσο και των διασυνδέσεών της με την ευρύτερη περιβάλλουσα περιοχή.
Ως εκ τούτου, η πολεοδομική μελέτη καλύπτει συνολικά 391.885,84 μ2.
Σε κάθε περίπτωση, η συμπερίληψη των δημόσιων αυτών εκτάσεων όχι μόνο δεν αλλοιώνει ποσοτικά επί το δυσμενέστερο το ισοζύγιο κοινόχρηστων και ιδιωτικών εκτάσεων που προβλέπει το πδ χαρακτηρισμού και οριοθέτησης της ΠΟΑΠΔ. αλλά βελτιώνει το τελικό ισοζύγιο.
Σε αυτό, εκτάσεις ίσες με τις αρχικές δημόσιες κοινόχρηστες διατηρούν τον ίδιο χαρακτήρα (δημόσιο-κοινόχρηστο), ενώ επιπλέον μετατρέπονται σε κοινόχρηστες και εκτάσεις που πριν την πολεοδόμηση ανήκουν στο φορέα της ΠΟΑΠΔ, σε ποσοστό που υπερκαλύπτει το προβλεπόμενο από το Π.Δ. χαρακτηρισμού και οριοθέτησης της ΠΟΑΠΔ (βλ. αναλυτικούς υπολογισμούς τον πίνακα πιο κάτω).
Γίνονται μόνο γεωγραφικές ανακατανομές (μετατοπίσεις θέσης) των δημόσιων κοινόχρηστων εκτάσεων, ακριβώς για την ορθολογικοποίηση του σχεδιασμού, αλλά με σεβασμό του προαναφερόμενου ισοζυγίου.
Ε. Ως προς την παρ. ΙΙβ της εισήγησης περί της εξασφάλισης της παλιάς γραμμής Λαυρίου στο τμήμα ΣΣ Κάντζας Παιανίας Κορωπίου για ΜΣΤ, όπως προβλέπεται στο παράρτημα XIV άρθρου 30 νέου ΡΣΑ Ν. ΦΕΚ (156Α/2014) προκύπτει με σαφήνεια από τον χάρτη «ΜΕΣΑ ΣΤΑΘΕΡΗΣ ΤΡΟΧΙΑΣ» που επισυνάπτονται στον Νόμο, ότι ουδόλως παρεμποδίζεται η μελλοντική χρήση του εν λόγω τμήματος το οποίο βρίσκεται εκτός της ΠΟΑΠΔ.
ΣΤ. Σχετικά με την παρ. ΙΙγ της εισήγησης η προτεινόμενη χωροθέτηση των ΚΧ χώρων, συνάδει με τις κατευθύνσεις του ΠΔ/τος της οριοθέτησης και ενοποιεί λειτουργικά τις ζώνες προστασίας.
Ζ. Αναφορικά με την παρ. ΙΙδ της εισήγησης δεν υπάρχει δέσμευση της θέσης του οικολογικού αμπελώνα από το Π.Δ. της ΠΟΑΠΔ.
Η προτεινόμενη θέση αυτού, έλαβε υπόψη την λειτουργία του, σε σχέση με την διάταξη και λειτουργία συνολικά των κοινοχρήστων χώρων της έκτασης.
Η. Ο έλεγχος της παράνομης κατάληψης των λωρίδων του κόμβου Α/Κ 17 της Κάντζας από σταθμευμένα οχήματα, σύμφωνα με τα αναφερόμενα στην παρ. ΙΙε της εισήγησης δεν αποτελεί αρμοδιότητα της πολεοδομικής μελέτης της ΠΟΑΠΔ, η οποία, προβλέπει την εξασφάλιση των θέσεων στάθμευσης που είναι αναγκαίοι για την λειτουργία της σε υπογείους και υπέργειους χώρους εντός της Ζώνης επιχειρηματικών δραστηριοτήτων αυτής.
Βάσει των παραπάνω και σε αντιδιαστολή με τους ισχυρισμούς της εισήγησης προκύπτει, ότι η Πολεοδομική Μελέτη της ΠΟΑΠΔ, είναι απόλυτα σύννομη και επιμέρους προτάσεις όπως χωροθέτηση οικολογικού αμπελώνα κλπ μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενο συζήτησης προς ανεύρεση βέλτιστων επιλογών.
Λόγω του ελάχιστου διαθέσιμου χρόνου μετά την χθεσινή (27.04.2015) γνωστοποίησή μας της σχετικής εισήγησης του Δήμου Παλλήνης προς την Επιτροπή Ποιότητας Ζωής υποβάλλουμε το παρόν υπόμνημα με την επιφύλαξη να επανέλθουμε για τη συμπλήρωσή του, προς διαφύλαξη των νομίμων δικαιωμάτων μας.”
Ι. Μωραΐτης
Νόμιμος Εκπρόσωπος
