Στον αείμνηστο, Γιάννη Οικονόμου που έφυγε από τη ζωή προς μεγάλη θλίψη της τοπικής κοινωνίας Παλλήνης, ο παιδικός του φίλος, Κώστας Ρομποτής, του «απευθύνει» τον ύστατο αποχαιρετισμό.
Φίλε Γιάννη,
Στον αποχαιρετισμό που σου κάναμε στην εκκλησία κατά την εξόδιο ακολουθία ήθελα να σε αποχαιρετήσω κι εγώ. Θα ήταν όμως υπερβολή, αφού τρεις ομιλητές εκάλυψαν και το χρόνο και την υπομονή του εκκλησιάσματος που παρακολουθούσε με μεγάλη κατάνυξη την τελετή.
Εκπρόσωπος του ελληνικού στρατού, η κατασυγκινημένη κορούλα σου και η πρόεδρος του Παλληνέα.
Εγώ όμως θέλω να σε αποχαιρετήσω από μια άλλη πλευρά. Από τη σχέση της φιλίας μας, που είχαμε από μικρά παιδιά μέχρι πριν λίγες μέρες, όταν τα είπαμε καπνίζοντας το τελευταίο σου τσιγάρο, που πολύ το χάρηκες.
Ζήσαμε στην ίδια γειτονιά, στο τότε Χαρβάτι, πήγαμε στο ίδιο σχολείο, και στο δημοτικό και στο γυμνάσιο, σε διαφορετικές βέβαια τάξεις, αφού εγώ σαν μεγαλύτερος ήμουν δυο- τρεις χρονιές μπροστά. Μέχρι τελευταία μου θύμιζες, ότι ερχόσουν να σε βοηθήσω στη λύση μαθηματικών προβλημάτων, που δε συμπαθούσες, ενώ στα φιλολογικά από μικρός ήσουν άριστος.
Στο πανεπιστήμιο άλλαξαν οι δρόμοι μας, αφού εσύ ακολούθησες το στρατιωτικό επάγγελμα και έφθασες στο βαθμό του υποστρατήγου κι εγώ τις οικονομικές επιστήμες. Από το γυμνάσιο ακόμη έδειχνες τις συγγραφικές σου ικανότητες, γιατί θυμάμαι σε πολύ μικρή ηλικία ήσουν ανταποκριτής κάποιας αθλητικής εφημερίδας. Αυτό σου το ταλέντο δεν το άφησες κι έτσι μετά τη συνταξιοδότησή σου ασχολήθηκες με τη συγγραφή αξιόλογων βιβλίων σχετικών με την πόλη μας που τόσο αγάπησες.
Το πρώτο, «Παλλήνη-Χαρβάτι, δυο ονόματα – μία πόλη», το δεύτερο, «Καλώς ήρθες κυρ Αλέξανδρε» και το τρίτο, «Το αγρόκτημα». Το πρώτο σου βιβλίο, για το οποίο αφιέρωσες έξι χρόνια έρευνας, έφερε στο φως την ιστορία της Παλλήνης από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι τον τελευταίο αιώνα.
Αυτό το βιβλίο για όλους μας αποτελεί μοναδική ίσως πηγή πληροφοριών για την ιστορία της πόλης μας και σίγουρα η Παλλήνη σου οφείλει πολλά. Το δεύτερο αφορά στη σχέση του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη με το Χαρβάτι, που ήταν πολύ στενή και ενδιαφέρουσα. Το τρίτο αναφέρεται στο κτήμα του Χαρβατιού, το τεράστιο αυτό τσιφλίκι μετά την τουρκοκρατία και την εξέλιξή του. Νομίζω ότι ετοίμαζες και κάποιο τέταρτο αλλά δεν πρόφθασες.
Για όλα αυτά, η προσφορά σου στην πόλη μας είναι τεράστια και διηνεκής. Η ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών αξιολογώντας το έργο σου σε έκανε μέλος της. Μια άλλη αξιόλογη προσφορά σου ήταν η ενεργοποίηση και αναβάθμιση του ιστορικού συλλόγου μας «Ο Παλληνεύς», ο οποίος προσέφερε και προσφέρει πολιτισμό και ψυχαγωγία στους κατοίκους της πόλης μας και στον οποίο υπήρξες πρόεδρος επί οχτώ έτη εκδίδοντας και σχετική εφημερίδα.
Υπήρξες δημοτικός σύμβουλος και πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου της πόλης μας, όπου ένα άγνωστο για πολλούς έργο σου ήταν, και με τη βοήθεια του άλλου ερευνητή, του κ. Κώστα Τριανταφύλλου, να ανασύρετε από τα σκονισμένα και υγρά υπόγεια του δήμου τα αρχεία της κοινότητας από τη δημιουργία της έως σήμερα, τα οποία εν πολλοίς ήταν χαμένα.
Ήσουν άριστος οικογενειάρχης, έχοντας την αγαπημένη σου σύζυγο Φιλιώ, τα δυό αξιολάτρευτα παιδιά σου, τον Τάσο και την Μαρία και τα εγγονάκια σου, που τόση αδυναμία τους είχες.
Φίλε Γιάννη, είπες «Καλώς ήρθες κυρ Αλέξανδρε». Εγώ δε θα πω καλώς έφυγες κυρ Γιάννη, γιατί για μένα είσαι πάντα εδώ. Τα έργα που άφησες είναι πάντα ζωντανά και μαζί τους είσαι κι εσύ ζωντανός.
Ο φίλος σου,
Κώστας Ρομποτής
