Σε μια εποχή που η προστασία του περιβάλλοντος υποτίθεται πως αποτελεί πρώτη προτεραιότητα για κάθε τοπική αρχή, ο Δήμος Παλλήνης έρχεται να αποδείξει ότι οι κανόνες υπάρχουν… μόνο για να παραβιάζονται.
Στις 31 Μαρτίου 2023, μετά από καταγγελία του ανεξάρτητου δημοτικού συμβούλου, Δημήτρη Καρκούλια, κλιμάκιο της Διεύθυνσης Περιβάλλοντος και Κλιματικής Αλλαγής πραγματοποίησε αυτοψία σε τμήματα της Ανθούσας, του Βακαλόπουλου και του Κάτω Χαρβατιού «για επίστρωση οδών με απόβλητα τρίμματα».
Τα ευρήματα (κατά μήκος οδών, όπως, η Σύρου, η Αρτοτίνης, η Αριάδνης, η Φιλ. Βασ. Μακεδονίας και η Παυσανία, αλλά και στην οδό Βεργίνας στο Κάτω Χαρβάτι) των επιθεωρητών που έκαναν την έρευνα αναφέρονται «σε εκατοντάδες μέτρα δρόμων επενδυμένων με φρεζαρισμένο ασφαλτικό υλικό, εναποθετημένο πρόχειρα, χωρίς καμία μέριμνα για τις περιβαλλοντικές και υγειονομικές επιπτώσεις.»
Πέρα από την αντιαισθητική εικόνα, το ζήτημα είναι βαθιά ουσιαστικό: Το ασφαλτικό τρίμμα είναι απόβλητο και η χρήση του υπόκειται σε αυστηρό νομικό πλαίσιο. Σύμφωνα με το άρθρο 6 του Νόμου 4819/2021, απαγορεύεται η χρήση τέτοιων υλικών αν δεν έχει προηγηθεί η έκδοση επίσημης απόφασης «αποχαρακτηρισμού» από το Υπουργείο Περιβάλλοντος, που να διασφαλίζει ότι το υλικό είναι ασφαλές.
Ο Δήμος Παλλήνης, όμως, ολιγώρησε. Παρά τις επανειλημμένες οχλήσεις από τις αρμόδιες αρχές και τα τελεσίγραφα συμμόρφωσης, ουδέποτε προσκόμισε τα απαιτούμενα έγγραφα.
Ούτε βέβαια απομάκρυνε το επίμαχο υλικό, όπως όφειλε. Αντίθετα, η αδράνεια και οι υπεκφυγές οδήγησαν τελικά στην επιβολή προστίμου ύψους 2.916 ευρώ — ένα ποσό που μοιάζει ασήμαντο μπροστά στη σοβαρότητα της περιβαλλοντικής ζημίας και της θεσμικής ασυνέπειας.
Η αργοπορημένη συμμόρφωση του Δήμου, που στις 2 Απριλίου 2025 αποφάσισε να εντάξει έργο αποκομιδής του ασφαλτικού υπολείμματος στον προϋπολογισμό του, δεν αναιρεί την αρχική παράβαση. Όπως ρητά αναφέρει η έκθεση των επιθεωρητών, οι μεταγενέστερες ενέργειες «λαμβάνονται υπόψη αλλά δεν αναιρούν τις παραβάσεις» που είχαν ήδη συντελεστεί.
Το πρόστιμο των 2.916 ευρώ είναι περισσότερο μια ηχηρή υπενθύμιση παρά τιμωρία. Υπενθύμιση ότι η αδιαφορία για το περιβάλλον έχει κόστος – οικονομικό, νομικό και κυρίως ηθικό.
Το μεγάλο ερώτημα που απομένει είναι αν οι τοπικές αρχές θα συνεχίσουν να βλέπουν την περιβαλλοντική νομοθεσία ως «κακό αναγκαίο» ή αν θα αναλάβουν επιτέλους την ευθύνη που τους αναλογεί απέναντι στους πολίτες και τις μελλοντικές γενιές.
Σε μια εποχή που η κλιματική κρίση δεν αφήνει περιθώρια για αμέλειες, κάθε πράξη — ακόμη και το που και πώς αποθέτουμε τα υπολείμματα ενός δρόμου — αποκτά το βάρος που της αναλογεί.
Σε κάθε περίπτωση η τοπική κοινωνία παρακολουθεί -σιωπηρά είναι αλήθεια- κρίνει και αποφαίνεται!
