Πέρασαν λοιπόν εκατό χρόνια από τη μεγάλη Οκτωβριανή επανάσταση, που γέμισε ελπίδες τους καταπιεσμένους και εξαθλιωμένους του κόσμου.
Εκατό δυστροπα χρόνια, των οποίων η σκόνη φέρνει ακόμα τη μυρωδιά του πολέμου που άφησε εκατομμύρια νεκρά θύματα, αλλά και ζωντανά φαντάσματα.
Χρόνια όπου κομματικές νομεγκλατούρες κατέστρεψαν, προσωρινά πιστεύω, ό,τι επενδυθηκε τότε στην προοπτική του σοσιαλισμού. Όπου αδίστακτες χούντες αλλά και ”δημοκρατικές”, ασύδοτες και ανάλγητες κυβερνήσεις και παγκόσμια συμφέροντα κατέστρεψαν το περιβάλλον, εκμεταλευτηκαν, φτωχοποίησαν, σκότωσαν ψυχές και συνειδήσεις, έθρεψαν τρομοκράτες.
Χρόνια που όμως γέννησαν και αντιστάσεις, κινήματα και αγώνες για ζωή καλύτερη, άλλοτε νικηφόρα, άλλοτε όχι.
Σήμερα, απέναντι σε επικίνδυνους υστερικούς ηγέτες, όπως αυτούς των ΗΠΑ και της Β. Κορέας, απέναντι στην Ευρώπη του ισχυρού και ανάλγητου βορά που ξεζουμιζει το νότο, απέναντι στην Αφρική που πεινάει και διψάει, απέναντι στους τυχοδιωκτικούς πολεμους που εξαφανίζουν έθνη και γεμίζουν τα μονοπάτια της γης με απελπισμένες στρατιές προσφύγων, απέναντι στη φρίκη της τρομοκρατίας, στέκεται μια νέα γενιά διστακτική, θυμωμένη,με σφιγμενο στομάχι και χιλιάδες ερωτήματα και “κατηγορώ” στο στόμα.
Μία γενιά που αναζητά ιδανικά. Εμείς οι παλαιότεροι οφείλουμε να ζητήσουμε συγνώμη απο τους νέους για όσα άσχημα επιτρέψαμε να γίνουν, αλλά να τους μιλήσουμε και για οσα κατακτήθηκαν.
Οφείλουμε να τους ακούσουμε και να επικοινωνήσουμε μαζί τους με τη γλώσσα της αλήθειας.
Να παραδεχτούμε τα λάθη που δεν πρέπει να επαναληφθούν. Να υιοθετήσουμε πρακτικές στη σκέψη και στη δράση μας που να αποδεικνύουν ότι δεν αψηφούμε την ιστορία,πρόσφατη και παλιότερη.
Να τους ενθαρρύνουμε να ξεπεράσουν την απογοήτευση και να μην αφήσουν σε άλλους τη μοίρα τους.
Να γίνουν συμμέτοχοι και πρωταγωνιστές των εξελίξεων, αλλά με κριτική σκέψη και νοοτροπίες καλύτερες, μακριά από κομφορμισμούς ιδεοληψίες και προσωπικές μικρότητες.
Παρακολουθωντας προχθες για τρίτη φορά την ταινία “Η σκόνη του χρόνου” του μαγικού σκηνοθέτη του ιστορικού παρελθόντος, Θόδωρου Αγγελόπουλου, επιβεβαίωσα και πάλι την αίσθηση ότι η μόνη ευκαιρία να ακυρώσουμε την ουτοπία, ο μόνος δρόμος να ξαναβρούν οι νέοι ιδανικά, στόχους, όνειρα, ο μόνος τρόπος να συνδεθεί αρμονικά το παλιό με το καινούργιο είναι η αλήθεια και η διδαχη από την ιστορία.
Μίλια Κοπτη
Δημοτική Σύμβουλος
“Παρέμβαση για έναν άλλο Δήμο” Δήμου Παλλήνης.
