Πρόσφατα οι New York Times δημοσίευσαν ρεπορτάζ (1) για τα ρεσιτάλ που έδωσαν οι μαθήτριες/τές αμερικανικών σχολών χορού στο κλείσιμο της φετινής σχολικής χρονιάς: οι παραστάσεις δόθηκαν σε πάρκα και άλλους υπαίθρους χώρους, με τις μικρές χορεύτριες και τους χορευτές να παρουσιάζουν χορογραφίες διαμορφωμένες έτσι, ώστε να τηρούνται οι αποστάσεις και να φοράνε μάσκες.
Δασκάλες, μαθήτριες/τές και γονείς έκαναν μία κίνηση αισιοδοξίας και ψυχικής υγείας: βρήκαν τον τρόπο να συνεχίσουν αυτό που οργάνωναν, πριν η πανδημία πλήξει τις ζωές τους.
Η επιλογή τους αυτή έχει τα εξής βασικά χαρακτηριστικά: αναγνώρισαν ότι μία δυσμενής συνθήκη τους επηρεάζει αρνητικά, όμως – χωρίς να την αρνούνται – έφτιαξαν ένα πλαίσιο καινούργιο, αλλιώτικο από ό,τι ήξεραν, ώστε να απολαύσουν τη δραστηριότητα που αγαπάνε.
Σε αυτά τα σημεία, αυτές οι παραστάσεις έχουν κάποιες αναλογίες με το πώς ξεκινάμε μία ψυχοθεραπευτική διαδρομή και πώς προχωράμε σε αυτήν. Ας δούμε γιατί.
Το προσωπικό κίνητρο για την ψυχική μας υγεία
Συχνότερα, ξεκινάμε την ψυχοθεραπεία νιώθοντας πίεση, άγχος, θλίψη, μέσα σε όλα τα φυσιολογικά γεγονότα και συνθήκες της ζωής: σχέσεις, οικογενειακή ζωή, εργασία κ.ο.κ. Βεβαίως, μπορεί κανείς να προσέλθει στη θεραπεία μετά από κάποια συγκεκριμένη διάγνωση – πράγμα, όμως, που δεν είναι σε καμία περίπτωση προϋπόθεση.
Στις όποιες επιβαρυντικές για τον καθένα/την καθεμία συνθήκες, η έναρξη της ψυχοθεραπείας είναι μία κομβική απόφαση: αναλαμβάνουμε με την απόφασή μας αυτή μία αποφασιστική και ώριμη δέσμευση απέναντι στην ψυχική μας υγεία. Αυτό ακριβώς το προσωπικό κίνητρο να μπούμε στη διαδικασία λειτουργεί καθοριστικά για την πορεία της θεραπείας μας – εξίσου καθοριστική είναι η σχέση που αναπτύσσουμε με τον θεραπευτή/τη θεραπεύτριά μας.
Αναπλαισιώνοντας βαρίδια και μοτίβα
Μέσα στη θεραπεία δουλεύουμε ταυτόχρονα με το νοητικό και το συναισθηματικό μας μέρος. Μιλώντας ξεδιπλώνουμε ιστορίες, συναισθήματα, ανησυχίες, τραύματα, μέσα σε κλίμα εμπιστοσύνης και ασφάλειας. Έτσι, ακουμπάμε κάπου τα «βαρίδιά» μας, τα επεξεργαζόμαστε, τα αναβιώνουμε μα «ντυμένα» με νέα συναισθήματα, εντοπίζουμε σε αυτά πολλαπλά νοήματα, κατανοούμε μοτίβα που δε μας είναι βοηθητικά και άλλα που είναι. Δηλαδή, δημιουργούμε ένα νέο πλαίσιο για όσα «κουβαλάμε», ένα πλαίσιο στο οποίο το ρεπερτόριο των σκέψεων και των συναισθημάτων μας είναι διευρυμένο και ανακουφιστικό.
Με τον προσωπικό του τρόπο και ρυθμό ο καθένας και μέσα στην ξεχωριστή θεραπευτική σχέση, δίνουμε μία τρυφερή ευκαιρία στους εαυτούς μας για προσωπικές αλλαγές, για ενίσχυση των υγιών κομματιών μας και για να καλλιεργούμε νέους τρόπους να σχετιζόμαστε και να ζούμε. Κάπως, δηλαδή, σαν την ευκαιρία που δημιούργησαν για τους εαυτούς οι χορεύτριες/χορευτές και οι σημαντικοί τους ενήλικες, στην Αμερική της πανδημίας.
Βάλια Μαστοροδήμου
Ψυχολόγος MSc
Συμβουλευτική & Ψυχοθεραπεία ενηλίκων, παιδιών, εφήβων, οικογένειας
Facebook page: Εν δυνάμει – Βάλια Μαστοροδήμου, ψυχολόγος MSc
_____________
