Βαθιά θλίψη στην παγκόσμια μουσική -και όχι μόνο- σκηνή, καθώς ο άνθρωπος που «δημιούργησε» τη Ροκ εν Ρολ και ενέπνευσε τον μύθο των περασμένων δεκαετιών Έλβις Πρίσλεϊ, αλλά και τους Μπιτλς, δεν βρίσκεται πλέον στη ζωή.
Ο θρύλος της ροκ εν ρολ, Φατς Ντόμινο, με περισσότερες από 65 εκατομμύρια πωλήσεις, ο άνθρωπος που «πάτησε γκάζι», μετατρέποντας τα μπλουζ στον ξέφρενο ρυθμό των δεκαετιών του ’50, ’60 και ’70 και ενέπνευσε τους μύθους των περασμένων δεκαετιών, Έλβις Πρίσλεϊ καιΜπιτλς έφυγε σήμερα από τη ζωή πλήρης ημερών ολοκληρώνοντας μία πορεία γεμάτη εικόνες, μουσικές και ιστορία.
Η πρώτη του δουλειά ήταν στο Hideaway Club, όπου η ορχήστρα του μπασσίστα του Billy Diamond έβγαλε το παρατσούκλι «Fats» (χοντρός). Το 1948 υπέγραψε στην εταιρία δίσκων Imperial. Πρώτη του μεγάλη επιτυχία ήταν το «The Fat Man» που ήταν το δεύτερο κομμάτι που ηχογράφησε, στις 10 Δεκέμβρη του 1949. Ο Fats πούλησε ένα εκατομμύριο αντίτυπα με την πρώτη του κυκλοφορία σε δίσκο.
Η πραγματικά μεγάλη επιτυχία ήρθε τον Απρίλη του 1955, με το «Ain’t that a shame». Ακολουθεί μια ολόκληρη σειρά από επιτυχημένα κομμάτια, το «Blueberry Hill», που ηχογραφήθηκε στο Λος Άντζελες και κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 1956, το «Blue Monday» που ηχογραφήθηκε ένα χρόνο πριν στη Νέα Ορλεάνη, το «Whola lotta lovin’» το 1958, το «I’ m ready» το 1959 και την ίδια χρονιά, τα «I want to walk you home» και «Be my guest»
Γεννημένος σε μια μουσική οικογένεια στη Νέα Ορλεάνη στις 26 Φεβρουαρίου του 1928, ο Antoine Domino άρχισε να παίζει πιάνο εννέα ετών και ένα χρόνο αργότερα έπαιζε για πένες σε honky-tonks όπως το Hideaway Club, όπου ο bandleader Bill Diamond του με το ψευδώνυμο Fats.
Στα 14 χρόνια, ο Domino εγκατέλειψε το σχολείο για να εργαστεί σε εργοστάσιο κρεβατιών, ώστε να μπορεί να παίζει τα μπαρ τη νύχτα.
Σύντομα έπαιζε παράλληλα με τέτοιους θρύλους της Νέας Ορλεάνης, όπως οι καθηγητές Longhair και Amos Milburn. Επίσης, άκουσε τις τεχνικές πιάνο boogie-woogie του Fats Waller και Albert Ammons. Έχει κατακτήσει το κλασσικό στυλ πιάνο της New Orleans R & B – εύκολο στρίψιμο των αριστερών μοτίβων που αγκυροβολούν το δεξιό arpeggios.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1940 ο Domino εντάχθηκε στο συγκρότημα του trumpet Dave Bartholomew. Ήταν σύντομα φανερό ότι ο Ντόμινο ήταν κάτι περισσότερο από ένα sideman, και ο Βαρθολομαίος βοήθησε να κανονίσει τη σύμβασή του με τον Imperial και έγινε παραγωγός του. Η πρώτη τους συνάντηση το 1949 παρήγαγε το “The Fat Man”, το οποίο τελικά πώλησε ένα εκατομμύριο και έδωσε την εθνική όρεξη για τον “ήχο της Νέας Ορλεάνης”. Ο Βαρθολομαίος και ο Ντομίνο συνέγραψαν το μεγαλύτερο μέρος του υλικού του Ντόμινο.
Μέχρι τη στιγμή που ξεκίνησε η ανάπτυξη της ροκ και των ρολίων στα μέσα της δεκαετίας του 1950, ο Fats ήταν ήδη καθιερωμένος παραγωγός R & B (“Goin ‘Home”, 1952, “Going to the River”, 1953) εκατομμύρια αντίτυπα ανά τεμάχιο. Το χτύπημα του πιάνο, στυλ του προσαρμόστηκε εύκολα στον εκκολαπτόμενο ροκ ήχο, αν και αποδείχθηκε λιγότερο προσωπικά μαγνητικό από τους σύγχρονους όπως ο Elvis Presley, ο Chuck Berry, ο Little Richard ή ο Jerry Lee Lewis, όλοι οι οποίοι κατέγραψαν το υλικό του Domino.
Η μεγάλη ανακάλυψη του Domino ήρθε στα μέσα του 1955, όταν το Top Ten “It Is Not A Shame” τον καθιέρωσε με λευκούς εφήβους. (Το τραγούδι επανεγγράφτηκε γρήγορα από τον Pat Boone, του οποίου η ποτισμένη έκδοση έφθασε στον Number One τον ίδιο χρόνο, αναζωπυρώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1970 από το Cheap Trick.)
Για τα επόμενα πέντε χρόνια, ο Domino χτύπησε το χρυσό με “Είμαι σε αγάπη και πάλι “(αριθμός τρία),” Blueberry Hill “(αριθμός δύο), και” μπλε Δευτέρα “(αριθμός πέντε, 1956),” Είμαι Walkin “” (αριθμός τέσσερα, 1957)? “Ολόκληρη η Lotta Loving” (αριθμός έξι, 1958); και πολλοί άλλοι. Συλλέγει τελικά 23 χρυσά μονό. Ο τελευταίος εκατομμυριούχος του, ήρθε το 1960 με το “Walkin” στη Νέα Ορλεάνη.
Έφυγε από το Imperial για το ABC το 1963 και στη συνέχεια μετατράπηκε σε Mercury, Warner Bros., Atlantic και Broadmoor,
Το 1968 ο Domino κυκλοφόρησε μια κυρτή κάλυψη της “Lady Madonna” του Beatles. Οι Beatles τραγουδούσαν συνεχώς τους επαίνους του Fat Man, σημειώνοντας ότι το “Birthday” στους The Beatles δεν άλλαξε παρά μόνο την παλιά τσάντα ντόμινο-Bartholomew με riffs και κόλπα. Μέσα στα μέσα της δεκαετίας του ’70 οι παχύσαρκοι έπαιζαν έξι έως οκτώ μήνες το χρόνο.
Το 1980 εμφανίστηκε στο Φεστιβάλ Τζαζ του Μοντρέ. Το Domino συνεχίζει να περιηγείται σποραδικά. Το 1993 κυκλοφόρησε το πρώτο του άλμπουμ μεγάλου μήκους σε 25 χρόνια, τα Χριστούγεννα είναι μια ιδιαίτερη μέρα, στην κρίσιμη αναγνώριση, αλλά στις μεσαίες πωλήσεις. Ο Ντόμινο φοβόταν ότι ήταν νεκρός μετά τον τυφώνα Κατρίνα τον Αύγουστο του 2005 (το αρχοντικό του βρισκόταν στη μέση του κατεστραμμένου ενάτου τμήματος).
Είχε διασωθεί από το Λιμενικό Σώμα μέσω ελικόπτερο, αν και η οικογένεια έχασε σχεδόν τα πάντα στη θύελλα. Στις αρχές του 2006, το Domino κυκλοφόρησε το Alive και το Kickin ‘ , ένα CD ωφέλειας για το τοπικό Ίδρυμα Tipitina και παρουσίασε το πακέτο του Tipitana το επόμενο έτος.
Το 2009 επέστρεψε στη σκηνή, ερμηνεύοντας το The Domino Effect, μια συναυλία οφέλους που διοργανώθηκε στο όνομά του για να βοηθήσει στην αποκατάσταση σχολείων που υπέστησαν ζημιές στον τυφώνα.
