Πηγή αναδημοσίευσης: protagon.gr/Ρέα Βιτάλη
Η απίστευτη υπόθεση με τα τρόφιμα που «έκαναν φτερά» από την παιδική κατασκήνωση για ΑμεΑ στον Αγιο Ανδρέα και η άμεση αντίδραση του δημάρχου Μαραθώνα τον ανέδειξε στα μάτια μας ως ένα σοβαρό, αποφασιστικό, αποτελεσματικό, έντιμο, συνεπή, πρακτικό, με ήθος και τσαγανό, χρήσιμο ον
Πόσο φθηνός; Μάλλον πιο πολύ! Πόσο τσιγκοπάφιλας πρέπει να είσαι, αν, για παράδειγμα, μπορείς να βάλεις χέρι σε τρόφιμα που προορίζονται για ανθρώπους με ειδικές ανάγκες;
Πώς μπορεί ο άνθρωπος να ξεριζώσει τη συνειδησιακή ζυγαριά του; Πώς μπορεί να πορεύεται στην καθημερινότητα της ζωής του και να μην βαραίνει την πλάτη του η αμαρτία; Πώς μπορεί να θεωρεί ότι έχει καπαρωμένο το ότι θα γεννήσει μόνο υγιή παιδιά; Και δεν αντιλαμβάνεται, ότι τον γονιό που κουβαλάει σταυρό, από τον άλλον που καμαρώνει ένας υγιές παιδί, τον χωρίζει μόλις μια τρίχα απόσταση;
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ας ξεκινήσουμε από τη σημαντικότητα μιας κατασκήνωσης. Οχι γενικώς για παιδάκια αλλά για παιδιά με ειδικές ανάγκες, πολλά απ΄αυτά δε και βαριές περιπτώσεις. Αν η κατασκήνωση, πέραν της χαράς του παιδιού είναι και η ανάσα του γονιού, τη συγκεκριμένη καταχωρείστε την ως το ΟΞΥΓΟΝΟ του γονιού. Εχει διαφορά. Υπάρχει βαρύτερος σταυρός; Σίσυφος-σταυρός. Οξυγόνο, για να αγκαλιάσουν για τόσο δα, τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας μερικές στιγμές κανονικότητας. Να βγάλουν πέρα χειμώνα και «χειμώνες».
Την προσοχή μου τράβηξε μια επιστολή του Ηλία Ψινάκη, Δημάρχου Μαραθώνα. Μιας προσωπικότητας που για πολλούς (βάλτε και μένα στην λίστα) ήταν εξαιρετικά «θορυβώδης», άνευ λόγου αιτίας και αξίας, αλλά που στην πορεία κατάφερε να διοχετεύσει τον θόρυβο της παρουσίας του σε χρήσιμο σκοπό για την κοινωνία, οπότε και μας έκλεισε τα στόματα.
Αναφερόταν στην Ε Παιδική Εξοχή του Αγίου Ανδρέα. Η οποία για λόγους γραφειοκρατικούς (το γιαβάς γιαβάς της χώρας μας για όλα!) αλλά και οικονομικούς, κινδύνευε να μην ανοίξει τις πύλες της αυτό το καλοκαίρι, για 280 παιδιά με ειδικές ανάγκες. Μέχρι που ο κ. Ψινάκης το πήρε πάνω του και αναστάτωσε τα υπουργεία.
Πρώτη σύμμαχός του απεδείχθη η Θεανώ Φωτίου, που ξεπερνώντας αγκυλώσεις κρατικού μηχανισμού, υπέγραψε την απόφαση για την εκταμίευση της πίστωσης που καθυστερούσε μήνες και έδωσε το πράσινο φως για τη λειτουργία. Λόγω όμως της τραγικής οικονομικής κατάστασης της χώρας μας και του γεγονότος ότι οι προμηθευτές δεν νοιώθουν ασφαλείς να ρισκάρουν την εξόφληση προϊόντων, πάλι ο Δήμαρχος βρέθηκε μπροστά σε αδιέξοδο. Απευθύνθηκε λοιπόν στον Γεράσιμο Σκλαβενίτη ο οποίος προσφέρθηκε αφιλοκερδώς για το ξεκίνημα της κατασκηνωτικής περιόδου.
Μα δεν πέρασαν παρά μερικές μέρες και ο Δήμαρχος ενημερώθηκε ότι τα προϊόντα ξαφνικά δεν επαρκούσαν. Σαν να είχε καταναλωθεί ένα κατσίκι ανά παιδί! Και έκανε «ντου» με αστυνομική δύναμη. Γιατί βλέπετε, μερικοί Δήμαρχοι-πολιτικά όντα, δεν κάνουν γαργάρα ανήθικες νοοτροπίες και είπε ότι θα βγάλει άκρη. Και διαπίστωσε, σε πέντε λεπτά, ότι οι προμήθειες «είχαν κάνει φτερά».
Εν αντιθέσει προς την υπεύθυνη της κατασκήνωσης, που διατηρούσε τη θέση υπεύθυνης πάνω από 20 χρόνια και δεν είχε υποπέσει κάτι ανάλογο στην αντίληψή της ώστε να το βγάλει στο φως της δημοσιότητας και να βγάλει στη «σέντρα» των πολιτών τους ανέντιμους.
Ακούστε τη συνέχεια! Με το που άρχισε να ξετυλίγεται ένα κουβάρι ανομίας, αυτομάτως, «υπάλληλοι» ΑΜΕΑ, αρνήθηκαν πλέον να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους καθώς «προφανώς τα προϊόντα που έλειπαν συμπλήρωναν το εισόδημα κάποιων» κατά τον κ. Ψινάκη.
Ο οποίος απευθύνθηκε πλέον στο υπουργείο Εθνικής Αμύνης. Παίρνοντας και πάλι επάνω του την τερατώδη ευθύνη να συνεχίσει η λειτουργία της κατασκήνωσης. Οπως είπε χαρακτηριστικά και σαρκαστικά: «Να δεις που στο τέλος θα βάλουν μέσα εμένα!».
Ο Αρχηγός Στρατού Βασίλης Τελίδης υπήρξε ο επόμενος σύμμαχος. Κι έφτασαν από τον στρατό «δυνάμεις» μαγείρων κ.λ.π. Αλήθεια γιατί αυτό δεν θα μπορούσε να είναι πάγια ευθύνη του στρατού και όχι να προσθέτουμε κόσμο και κόσμο στο Δημόσιο για να λοβοτομούμε «δημοσίους υπαλλήλους»;
Κατέγραψα λοιπόν, αγαπητοί μου αναγνώστες μου, τα μέχρι τώρα συμβάντα για να γίνουμε όλοι μάρτυρες αυτών και να λειτουργήσουμε και ως δίχτυ προστασίας σε όποιον πράττει τα σωστά. Για να πω τη μαύρη αλήθεια μου, δεν φανταζόμουν ποτέ, ότι εκείνος ο «θορυβώδης» άνθρωπος που πολλές φορές άγγιζε τα όρια της σαχλής ελαφράδας, θα αναδεικνυόταν τελικά στα μάτια μας σε ένα σοβαρό, αποφασιστικό, αποτελεσματικό, έντιμο, συνεπή, πρακτικό, με ήθος και τσαγανό, χρήσιμο ον.
Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι κάποιος που φοράει γυαλιά ηλίου όλες τις ώρες της νύχτας θα είναι από τους ελάχιστους που θα μπορεί να μας κοιτάει και να τον κοιτάμε στα μάτια.
Καλό κουράγιο σε όλους μας! Τα χρόνια μας γεννάνε κι άλλους κι άλλους λυσσασμένους λύκους. Ζουν ανάμεσά μας ή ζούμε εμείς ανάμεσά τους; Προσοχή! Δαγκώνουν ανήθικα. Και μάλιστα εκεί που δεν το περιμένεις. Μάλλον εκεί που δεν το διανοείσαι!
ΥΓ. Το κονδύλι που εγκρίθηκε φέτος για την κατασκήνωση είναι 300.000 ευρω. Κάποτε, στο παρελθόν, είχε φτάσει και στα 1.500.000 ευρω! Σκεφτείτε το φαγοπότι στα 1.500.000 ευρω!
