«Ο Ελληνικός λαός, είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι’ αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετιστεί.
Εννοώ δηλαδή, να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, για να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, την Ανατολική Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή τη νευραλγική περιοχή, μεγάλης στρατηγικής σημασίας για μας, για την πολιτική των ΗΠΑ». ΧΕΝΡΙ ΚΙΣΙΝΓΚΕΡ Σεπτέμβριος 1994. (Απόσπασμα ομιλίας του κατά τη βράβευσή του από Αμερικανούς μεγαλοεπιχειρηματίες στην Ουάσιγκτον).
Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Νέμεσις» της Λιάνας Κανέλλη, τεύχος 35 Φεβρουάριος 1997, σελ. 24, καθώς και στο περιοδικό «Δίφωνο», του Γιώργου Κούρτη, τεύχος 22 Ιούλιος 1997 σελ. 85. Το διάβασα πολλές φορές, λες και δεν πίστευα στα μάτια μου. Είχα ακούσει ότι οι ξένοι μας υπονομεύουν.
Αλλά ότι δίνουν και επίσημα κατευθύνσεις, έτσι απροκάλυπτα, για να μας «πλήξουν βαθιά στις πολιτισμικές μας ρίζες», αυτό πια πάει πολύ. Έβγαλα φωτοτυπίες το κείμενο και το έδωσα στα παιδιά μου και τους συναδέλφους μου, να το δώσουν στα δικά τους παιδιά και όπου αλλού μπορούν.
Παρακαλώ και όσους το διαβάσουν από την εφημερίδα «Η Φωνή του Γέρακα» να κάνουν το ίδιο. «Αλίμονο στον άνθρωπο που χάνει τις ρίζες του» γράφει κάπου ο Κ. Παλαμάς. Και για να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Σε ότι αφορά τη θρησκεία μας, θα έλεγα ότι μέχρι στιγμής καλά κρατεί.
Όσο για τα ιστορικά μας αποθέματα και έχουμε και δεν τα ξεχνάμε. Είναι αυτά που στις Εθνικές επετείους ανατρέχουμε. Μάχη του Μαραθώνα, Θερμοπύλες, μάχη των Πλαταιών και για να περάσουμε στα μ.Χ., μάχη στο Μανιάκι, την Αλαμάνα, το Μεσολόγγι, και τόσα άλλα για να φτάσουμε στο ΟΧΙ με τους Ιταλούς.
Η ιστορία της Ελλάδας είναι πλούσια σε ήρωες και τα ηρωικά κατορθώματα των Ελλήνων τα διδάσκουν οι ξένοι στα Πανεπιστήμιά τους. Μαθαίνουν από μας.
Κατά τα άλλα θέλουν να «εξουδετερώσουν κάθε δυνατότητα να αναπτυχθούμε, για να μην τους παρενοχλούμε». Από τα βασικά χαρακτηριστικά ενός λαού όμως, είναι η γλώσσα. Με τη γλώσσα εκφράζεται, επικοινωνεί, διαδίδει τη θρησκεία του και γράφει την ιστορία του. Δημιουργεί τα «πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα». Αυτά που οι ξένοι δεν θέλουν να έχουμε.
Δυστυχώς όμως, στη γλώσσα μας, έχουμε πληγεί. Ξέρετε ότι σε όλα τα Πανεπιστήμια του κόσμου υπάρχει Έδρα των Αρχαίων Ελληνικών; Η εφημερίδα «Εξπρές» (7ος ‘97), γράφει ότι δημιουργείται με στήριξη του Υπουργείου Παιδείας της Ελλάδας και Έδρα των Νέων Ελληνικών. Εμείς όμως, τα Αρχαία Ελληνικά σταματήσαμε να τα μαθαίνουμε.
Κι όσο για τα Νέα Ελληνικά, ακούστε τη διάλεκτο που χρησιμοποιεί η νεολαία μας. «Τα πήρα στο κρανίο», «μου ανάψαν τα λαμπάκια» κλπ. Άραγε τη διάλεκτο του Παπαδιαμάντη τη ξέρουν; Του Λασκαράτου; Έχουν διαβάσει τα «Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη» στη διάλεκτο που τα έγραψε;
Αυτά κι αν δεν είναι ιστορικό και πνευματικό απόθεμα. Κι ας μη μιλήσουμε, για τις άπειρες ξενόγλωσσες επιγραφές των καταστημάτων, στο όνομα βεβαίως του τουρισμού. Μπράβο στην Αγγελική και στο Γιώργο, που έδωσαν στο μαγαζί τους αρχαία ονομασία «Ερασίνος». Και τώρα τι κάνουμε; Πως μπορούμε να κερδίσουμε το χαμένο καιρό;
Το μόνο που μπορεί να μας σώσει, είναι να διαβάσουμε. Υπάρχουν βιβλία για όλες τις ηλικίες. Βιβλία με αληθινές ιστορίες, που μοιάζουν με παραμύθια για τα μικρά παιδιά. Οι άθλοι του Ηρακλή και του Θησέα. Έχουμε από τις ωραιότερες μυθολογίες του κόσμου. Οι εκστρατείες του Μεγάλου Αλεξάνδρου, που υπήρξε ο μεγαλύτερος στρατηλάτης όλων των εποχών, είναι και για μεγάλα παιδιά, οι πιο ηρωικές, οι πιο αληθινές ιστορίες του κόσμου. Τις διαβάζουν οι ξένοι στις χώρες τους.
Έχουμε και τη σύγχρονη ιστορία μας. Και Έλληνες συγγραφείς και λογοτέχνες. Είμαστε χώρα ποιητών λένε. Ναι, είμαστε. Δύο Νόμπελ λογοτεχνίας, μας χάρισαν οι μεγάλοι μας ποιητές Σεφέρης και Ελύτης.
Το αστείο είναι, ότι Νόμπελ έχει πάρει και ο Κίσινγκερ και μάλιστα Ειρήνης. Εκτός από το να διαβάσουμε και να πούμε και στα παιδιά μας να διαβάσουν, πρέπει να τους πούμε και να σπουδάσουν. «Γράμματα σπουδάγματα του Θεού τα πράγματα». Έλεγαν οι παλαιότεροι. Και δεν εννοούμε οπωσδήποτε Πανεπιστήμιο και Πολυτεχνείο. Με το σημερινό σύστημα των εξετάσεων, όσα παιδιά μπορέσουν και περάσουν στα ΑΕΙ, με γεια τους με χαρά τους.
Όσα παιδιά όμως δεν περάσουν, υπάρχουν κι άλλες σπουδές. Οι τέχνες. Άλλωστε, σπουδάζω, σημαίνει: Ασχολούμαι με κάτι συστηματικά, μέχρι να το μάθω πολύ καλά. (Ελληνικό λεξικό Τεγόπουλου –Φυτράκη). Σημασία έχει, να γίνουν χρήσιμοι άνθρωποι στην κοινωνία.
Διότι όπως έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, «Αργία μήτηρ πάσης κακίας».
Αυτά και να μην ξεχνάμε ότι «η Ελληνική γλώσσα ευρισκομένη κατά μεγάλο ποσοστόν εις όλας σχεδόν τας γλώσσας του κόσμου, αποτελεί συνδετικόν κρίκον του Ελληνικού λαού, με άλλους λαούς» (εγκυκλοπαίδεια του ΗΛΙΟΥ τόμος Ζ, σελ. 440) και σε άλλη παράγραφο, «η Ελληνική γλώσσα, αποτελεί το ωραιότερο μνημείο, τέχνης και λόγου, της ανθρωπίνης ιστορίας».
*Εφημερίδα «Η Φωνή του Γέρακα», Ιούλιος 1997, σελ. 2
