Οι λόγοι για τους οποίους μια “εθιμική παράδοση” πολλών ετών εξοβελίστηκε χάριν του νόμου

Έγγραφο Νομαρχίας Ανατ. Αττικής προς το Δήμο Παλλήνης. 2008.
Έγγραφο Νομαρχίας Ανατ. Αττικής προς το Δήμο Παλλήνης. 2008.

Μια εθιμική παράδοση άνω των 25 ετών που «όριζε» ότι την ημέρα εορτασμού του Πολιούχου Παλλήνης Αγίου Τρύφωνος, οι μαθητές των Σχολείων και των δύο εκπαιδευτικών βαθμίδων έχουν τη δυνατότητα να εκκλησιαστούν και με το πέρας της πανηγυρικής θείας λειτουργίας να επιστρέψουν στα σπίτια τους, διακόπηκε με πρωτοβουλία των Διευθυντών πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης που εδρεύουν στο Γέρακα και στα Γλυκά Νερά. 

Συγκεκριμένα: οι διευθυντές, Στέφ. Καπέλλας και Βασ. Ξυθάλη, ζήτησαν εγγράφως από το Δήμο Παλλήνης να τους πληροφορήσει αν την ημέρα εορτασμού του Αγίου Τρύφωνα, τα Σχολεία θα είναι κλειστά.

Ο μεν κ. Στ. Καπέλλας, πριν ακόμη λάβει την απαντητική επιστολή του Δήμου Παλλήνης επίλεξε να στείλει έγγραφο στους διευθυντές των Σχολείων, υποδεικνύοντας “κανονική λειτουργία την ημέρα εορτασμού του Πολιούχου ως ο νόμος ορίζει” και σε ότι αφορά την διευθύντρια της πρωτοβάθμιας, έχοντας, όμως, λάβει την απάντηση του Δήμου, σύστησε την ίδια επιλογή.

Τι έλεγε το έγγραφο της Δημοτικής Αρχής; Τα αυτονόητα. Δίχως να υπεισέρχεται στα λειτουργικά των Σχολείων δεδομένου ότι δεν έχει αρμοδιότητα να το κάνει, έλεγε αυτό που και οι δύο διευθυντές γνωρίζουν, όσα χρόνια υπηρετούν στις συγκεκριμένες θέσεις.

Ότι, δηλαδή, από την εποχή που Κοινοτάρχης και μετέπειτα Δήμαρχος Παλλήνης ήταν ο κ. Γιώργος Σμέρος (ακολούθησαν οι κ.κ. Σπ. Κωνσταντάς και Θ. Γκοτσόπουλος) μέχρι και σήμερα, η εορτή του Αγίου Τρύφωνα ως Πολιούχου Παλλήνης δεν έχει ορισθεί κατά Νόμο (με ΦΕΚ) επίσημη αργία, και διαχρονικά, σε ό,τι αφορά τα Σχολεία, απλώς, τηρείται η εθιμική διαδικασία του εκκλησιασμού.

Για να διευκολύνουν μάλιστα τη διατήρηση της εθιμικής διαδικασίας όλα αυτά τα χρόνια, τόσο οι τωρινοί διευθυντές εκπαίδευσης όσο και οι προκάτοχοί τους απέφευγαν να υποβάλλουν προς τους εκάστοτε Δημάρχους έγγραφο ερώτημα γιατί η απάντηση που θα ακολουθούσε, θα επιβεβαίωνε την έλλειψη νομοθετικής πράξης, κατά συνέπεια θα δέσμευε όλους για την πιστή τήρηση του νόμου. Δηλαδή, ανοιχτά τα Σχολεία.

Το ίδιο «σκηνικό» χαρακτηρίζει το Γέρακα και την Ανθούσα αναφορικά με τους Πολιούχους τους. Και στις δύο περιπτώσεις, τηρείται επί σειρά ετών, η ίδια «εθιμική διαδικασία.» Συμμετοχή των μαθητών στον εορτασμό με εκκλησιασμό.

Δυστυχώς, η ανάδειξη της ημέρας εορτασμού του Πολιούχου σε αργία υπό τις παρούσες συνθήκες είναι ιδιαίτερα δύσκολη, αν, όχι, ανέφικτη. Ο Δήμος από το 2011 είναι Καλλικρατικός και η κάθε δημοτική ενότητα έχει τον Πολιούχο της.

Η «μορφολογία» που χαρακτηρίζει το θέμα παρουσιάζει υψηλό βαθμό δυσκολίας και ενδεχομένως να …. «ζητηθεί» η επιλογή ενός Πολιούχου για όλο το Δήμο. Όμως, σε ένα Δήμο που δεν μπόρεσε να συμφωνήσει σε ενιαία και για τις τρεις δημοτικές ενότητες παρέλαση επί της Λεωφόρου Μαραθώνος, είναι ουτοπικό να αναζητείται συναίνεση για «ενιαίο» Πολιούχο!

Για την ιστορία και μόνο, να σημειωθεί ότι επί προγενέστερων Δημάρχων Παλλήνης υπήρξαν ημιτελείς προσπάθειες καθιέρωσης της ημέρας του εορτασμού του Πολιούχου Αγίου Τρύφωνα σε αργία, χωρίς, όμως, επιτυχία.

Για του λόγου το αληθές, ο «Ν» κάνοντας χρήση του αρχείου του, παραθέτει έγγραφο της Νομαρχίας Ανατολικής Αττικής προς το Δήμο Παλλήνης με ημερομηνία 29/1/2008 και υπό τον τίτλο «Αργία Δημοσίων Υπηρεσιών την 1η Φεβρουαρίου ημέρα εορτασμού του Πολιούχου του Δήμου Παλλήνης Αγίου Τρύφωνα.»

Το έγγραφο της Νομαρχίας (Νομάρχης Λεωνίδας Κουρής) καταλήγει με την εξής διαπίστωση:

«4.-Ως εκ τούτου και επειδή έως σήμερα σχετική ρύθμιση δεν υπάρχει, οι Δημόσιες Υπηρεσίες της περιοχής για να παραμένουν κλειστές την 1η Φεβρουαρίου θα πρέπει να εκδοθεί σχετικό Προεδρικό Διάταγμα»
Στο επάνω μέρος του εγγράφου, προσέξτε την ιδιόγραφη σημείωση του τότε Δημάρχου, κ. Σπ. Κωνσταντά με την υπόδειξη «Εισήγηση για το Δημοτικό Συμβούλιο»

Το θέμα συζητήθηκε, εκφράστηκε η βούληση όλων να προχωρήσει η διαδικασία καθιέρωσης της 1ης Φεβρουαρίου σε αργία, δίχως όμως να ευοδωθεί η προσπάθεια. Περίπου 8 χρόνια μετά, συμβαίνει να ξανασυζητείται το ίδιο θέμα υπό διαφορετικές βέβαια περιστάσεις.