Βάλτερ Μπένγιαμιν: Αποσυσκευάζω τη βιβλιοθήκη μου

“Η απόκτηση των βιβλίων σε καμία περίπτωση δεν επιτυγχάνεται μόνο με τα χρήματα ή την ειδημοσύνη. Ακόμη και η σύμπραξη των δύο αυτών παραγόντων δεν επαρκεί για τη συγκρότηση μιας αυθεντικής βιβλιοθήκης που θα έχει πάντοτε και συνάμα κάτι το ανεξιχνίαστο και μοναδικά αναγνωρίσιμο.

Όποιος αγοράζει βάσει καταλόγου πρέπει να διαθέτει, πέραν των προαναφερθέντων, και λεπτή όσφρηση. Ημερομηνίες, τοπωνύμια, σχήμα, προκάτοχοι, βιβλιοδεσία κ.λπ., όλα αυτά πρέπει να του λέγουν κάτι και μάλιστα όχι μόνο με τη μορφή ξηρής κυριολεξίας, αλλά απεναντίας αυτά τα στοιχεία πρέπει να συνηχούν και ο συλλέκτης να είναι σε θέση να αναγνωρίσει από την αρμονία και την ένταση της συνήχησης αν πράγματι το βιβλίο του ταιριάζει ή όχι.

Εντελώς άλλα προσόντα απαιτεί από τον συλλέκτη η δημοπρασία. Στον αναγνώστη ενός καταλόγου είναι αναγκαίο να μιλά μόνο το βιβλίο, το πολύ ο προκάτοχός του στο βαθμό που η προέλευση του αντιτύπου είναι επιβεβαιωμένη.

Όποιος θέλει να συμμετάσχει σε δημοπρασία πρέπει να προσέχει εξίσου και το βιβλίο και τους ανταγωνιστές επιπλέον πρέπει το μυαλό του να είναι αρκετά ψυχρό, για να μην εμπλακεί πεισματικά στην ανταγωνιστική μάχη -όπως συμβαίνει εντούτοις καθημερινά- και συνεπώς να μη φθάσει τελικά στο σημείο να βρεθεί με μιαν αγορά υψηλού κόστους, επειδή είχε πλειοδοτήσει μάλλον για να σταθεί στο ύψος του και λιγότερο για να αποκτήσει το βιβλίο.

Από την άλλη μεριά στις ωραιότερες αναμνήσεις του συλλέκτη συγκαταλέγεται η στιγμή που έσπευσε να συνδράμει ένα βιβλίο – στο οποίο ενδεχομένως δεν αφιέρωσε ποτέ ούτε μία σκέψη, πόσο μάλλον μία επιθυμία-, ακριβώς επειδή ήταν τόσο εκτεθειμένο και εγκαταλελειμμένο στη δημόσια αγορά ώστε το αγόρασε για να του δωρίσει την ελευθερία του – όπως ο πρίγκιπας που εξαγοράζει στα παραμύθια από τις Χίλιες και μία νύχτες μια πανέμορφη σκλάβα.

Πράγματι, για τον βιβλιοσυλλέκτη η αληθινή ελευθερία όλων των βιβλίων βρίσκεται σε κάποιο σημείο πάνω στα ράφια της βιβλιοθήκης του.”

Απόσπασμα από το εξαιρετικό κείμενο του Βάλτερ Μπένγιαμιν, Αποσυσκευάζω τη βιβλιοθήκη μου. Λόγος για τη συλλεκτική δραστηριότητα, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Άγρα, στη σειρά «Άτακτος λαγός», σε μετάφραση Βαγγέλη Μπιτσώρη.

Βιογραφία του συγγραφέα Benjamin WalterBack

Ο Βάλτερ Μπένγιαμιν γεννήθηκε στις 15 Ιουλίου 1892 στο Βερολίνο και αυτοκτόνησε στις 26 Σεπτεμβρίου 1940 στα ισπανικά σύνορα, για να μην πέσει στα χέρια της Γκεστάπο.

Τα κυριότερα δοκίμιά του, δημοσιευμένα συνήθως ως άρθρα σε περιοδικά και επιθεωρήσεις, είναι:

– “Zur Kritik der Gewalt” (“Για την κριτική της βίας”, Archiv fur Sozialwissenschaften und Sozialpolitik, 1921)
– “Goethes wahlverwandtschaften” (“Οι εκλεκτικές συγγένειες του Γκαίτε”, Neue Deutsche Beitrage, 1924/25)
– “Einbahnstrasse” (“Μονόδρομος“, εκδ. Rowohlt, Berlin, 1928)
– “Ursprung des deutschen trauerspiels” (“Προέλευση της γερμανικής τραγωδίας”, 1928)
– “Der Surrealismus” (“O σουρεαλισμός”, Die literarische Welt, 1929)
– “Karl Kraus” (Frankfurter Zeitung, 1931)
– “Franz Kafka. Zur zehnten Wiederkehr seines Todestages” (“Φραντς Κάφκα: Για τη δέκατη επέτειο από την ημερομηνία του θανάτου του”, Judische Rundschau, 1934)
– “Das kunstwerk im zeitalter seiner technischen reproduzierbarkeit” (“Το έργο τέχνης στην εποχή της τεχνικής αναπαραγωγιμότητάς του“, Zeitschrift fur Sozialforschung, 1936)
– “Eduard Fuchs, der Sammler und der Historiker” (“Έντουαρντ Φουξ, συλλέκτης και ιστορικός”, Zeitschrift fur Sozialforschung, 1937)
– “Berliner kindheit um neunzehnhundert” (“Η παιδική ηλικία του Βερολίνου γύρω στα 1900″, 1932-1934, 1938)
– “Uber einige Motive bei Baudelaire” (“Σχετικά με ορισμένα μοτίβα του Μπωντλαίρ”, Zeitschrift fur Sozialforschung, 1939)
– “Uber den Begriff der Geschichte” (“Για την έννοια της ιστορίας”, 1940), και διάφορα δοκίμια, που ανήκουν στην ημιτελή και αποσπασματική εργασία του “Paris, die haupstadt des 19. Jahr hunderts” (“Παρίσι, η πρωτεύουσα του 19ου αιώνα”)